Μικελάντζελο (Μιχαήλ Άγγελος)

Ο Μικελάντζελο ντι Λουντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι ήταν Ιταλός γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και ποιητής στην Ακμή της Αναγέννησης, που άσκησε απαράμιλλη επιρροή στην εξέλιξη της δυτικής τέχνης. Θεωρούνταν ο σπουδαιότερος καλλιτέχνης εν ζωή στην εποχή του κι έκτοτε περιγράφεται ως ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Αν και έκανε και κάποιες απόπειρες πέρα από τις τέχνες, η απόδοσή του σε κάθε τομέα που αναλάμβανε ν' ασχοληθεί ήταν τόσο υψηλού επιπέδου, ώστε συχνά λέγεται πως δικαίως διεκδικεί τον τίτλο της αρχετυπικής μορφής της Αναγέννησης, μαζί με τον ανταγωνιστή και φίλο του, επίσης πελάτη των Φλωρεντίνων Μεδίκων, Λεονάρντο ντα Βίντσι. Μια σειρά από έργα του Μικελάντζελο, πίνακες, γλυπτά και αρχιτεκτονικά σχέδια συγκαταλέγονται ανάμεσα στα πιο διάσημα έργα που υπάρχουν γενικώς. Η παραγωγή του σε κάθε πεδίο ενδιαφέροντός του ήταν τεράστια. Δεδομένου και μόνο του όγκου της σωζόμενης αλληλογραφίας του, των σχεδίων του και των ενθυμίων του, που προσμετρώνται, είναι ο πληρέστερα καταγεγραμμένος καλλιτέχνης του 16ου αιώνα. Φιλοτέχνησε δύο από τα πιο γνωστά έργα του, την Πιετά και τον Δαβίδ, πριν την ηλικία των τριάντα. Παρόλο που δεν είχε την καλύτερη άποψη για τη ζωγραφική, ο Μικελάντζελο δημιούργησε δύο από τις πιο επιδραστικές τοιχογραφίες στην ιστορία της δυτικής τέχνης: τις σκηνές από τη "Γένεση" στην οροφή της Καπέλα Σιστίνα στη Ρώμη και τη "Δευτέρα Παρουσία" στον τοίχο του Ιερού. Ως αρχιτέκτονας ο Μικελάντζελο υπήρξε πρωτοπόρος του μανιερισμού στη Λαυρεντιανή Βιβλιοθήκη. Στην ηλικία των 74 διαδέχτηκε τον Αντόνιο ντα Σανγκάλο τον Νεώτερο ως ο αρχιτέκτονας της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Ο Μικελάντζελο αναμόρφωσε το σχέδιο, ώστε η δυτική πλευρά να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον δικό του σχεδιασμό, όπως επίσης και ο τρούλος, με κάποιες τροποποιήσεις μετά το θάνατό του. Ο Μικελάντζελο ήταν ο μοναδικός δυτικός καλλιτέχνης, του οποίου η βιογραφία δημοσιεύθηκε εν ζωή. Για την ακρίβεια, δημοσιεύθηκαν δύο βιογραφίες κατά τη διάρκεια της ζωής του. Μία απ' αυτές, του Τζόρτζιο Βασάρι, υποστηρίζει ότι συνιστά το απόγειο του συνόλου των καλλιτεχνικών επιτευγμάτων από την αρχή της Αναγέννησης, μια άποψη που διατήρησε το κύρος της για αιώνες στην ιστορία της τέχνης. Στη διάρκεια της ζωής του τον αποκαλούσαν συχνά Il Divino ("ο θεϊκός"). Μία από τις αρετές του, που θαύμαζαν περισσότερο οι άνθρωποι της εποχής του, ήταν η λεγόμενη terribilita, μια αίσθηση εκπλητικού μεγαλείου. Οι προσπάθειες των μεταγενέστερων καλλιτεχνών να μιμηθούν το παθιασμένο, υψηλό προσωπικό ύφος  του Μικελάντζελο κατέληξαν στον μανιερισμό, το επόμενο μείζον καλλιτεχνικό κίνημα στη δυτική τέχνη μετά την Ακμή της Αναγέννησης.