Παραλία στο Χέιστ

Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1880, αφού ο Ζωρζ Σερά και άλλοι νεοϊμπρεσιονιστές είχαν εκθέσει τους πίνακές τους στην Έκθεση των Είκοσι (Salon des XX) στις Βρυξέλλες, αρκετοί Βέλγοι καλλιτέχνες προσηλυτίστηκαν στον Πουαντιγισμό και στην οπτική μίξη των χρωμάτων. Ο ζωγράφος Τζωρτζ Λέμαν, τότε μόλις είκοσι ετών, ήταν μεταξύ αυτών των θιασωτών. Για περίπου μια δεκατία, χαλαρώνοντας σταδιακά τις θεωρίες του Σερά, ανέπτυξε μια πρωτότυπη τεχνική, που εφαρμόστηκε ειδικότερα σε πορτρέτα και τοπία. Μετά το 1891, υπό την επιρροή του συμπατριώτη του Ανρί Βαν Ντε Βέλντε, οι πίνακές του παρουσίασαν μια "Αρ Νουβό" αισθητική της οποίας η Παραλία στο Χέιστ είναι ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα. Το πυκνό δίκτυο μικροσκοπικών στρόγγυλων ή οβάλ κουκκίδων τοποθετημένων οριζόντια στον καμβά του επέτρεψε να δημιουργήσει διακριτές χρωματικές ζώνες που διαχωρίζονταν ξεκάθαρα από μια γραμμή συμπληρωματικών χρωμάτων. Αυτά τα σχήματα πήραν περίεργα, αντινατουραλιστικά περιγράμματα, όπως το τεράστιο γαλαζωπό σύννεφο που φαίνεται να εισβάλλει στον ουρανό. Το μόνο σημάδι ανθρώπινης ζωής σε αυτό το νυχτερινό τοπίο είναι η εγκαταλελειμμένη βάρκα, ζωγραφισμένη με μωβ πινελιές κόντρα σε ένα φόντο όπου κυριαρχούν το κίτρινο και το πορτοκαλί. Η ένταση των χρωμάτων και των συνθετικών φορμών ήταν μέρος της εξέλιξης του συμβολιστικού κινήματος το οποίο άνοιξε μια νέα εποχή στη γαλλοβελγική καλλιτεχνική κοινότητα.