Χωρισμός

Ξανά και ξανά στους πίνακές του στα μέσα της δεκαετίας του 1890 ο Μουνκ χρησιμοποίησε παραλλαγές των ίδιων εικόνων−η γραμμή φωτός στη θάλασσα, η ξανθιά κοπέλα στην παραλία, η λάγνα γυναίκα στα κόκκινα, η μεγαλύτερη γυναίκα στα μαύρα, ο δυστυχισμένος άνδρας, κ.λπ.−συμπλέκοντάς τες με διάφορους συνδιασμούς για να συμβολίσει διαφορετικές ανθρώπινες καταστάσεις και σχέσεις. Στον Χωρισμό απεικονίζει τη θλίψη του άνδρα στον αποχωρισμό με τον έρωτά του−το τέλος της ιστορίας που είχε ξεκινήσει με Το φιλί. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, η εικόνα αποτελείται από δύο στοιχεία: το υποκειμενικό στο πρώτο πλάνο, στο οποίο ο πρωταγωνιστής μπορεί να βρίσκεται είτε ανφάς και ενεργητικός, όπως εδώ, είτε προφίλ και στοχαστικός, και το αντικειμενικό σε δεύτερο πλάνο, το είδωλο του παρελθόντος στα μάτια του μυαλού του. Ο εγκαταλελειμμένος από την αγάπη άνδρας, φαίνεται να κινείται μπροστά, προς το μέλλον, αλλά το μονοπάτι του εμποδίζει το πορφυρό φυτό, που εδώ, ξανά, πιθανόν αναπαριστά έναν μανδραγόρα, ο οποίος συμβολίζει τον έρωτα και το θάνατο. Φαίνεται παγιδευμένος στο παρόν. Επίσης, τα μακριά μαλλιά της κοπέλας ανεμίζουν πλέοντας μέσα στον κόσμο του και χαϊδεύουν το κεφάλι του, δένοντας τον στο όραμά του, μην αφήνοντάς τον να δραπετεύσει από τις αναμνήσεις του. Με την συνένωση των γραμμών, οι ρευστές γραμμές της κοπέλας αφομοιώνονται στο επίπεδο, αρ-νουβό μοτίβο της ακτογραμμής, δημιουργώντας μια ενοποιημένη, εκθηλυμένη οπτική του παρελθόντος. Η φιγούρα του άνδρα, από την άλλη, με τη μαύρη σιλουέτα και τα περιστασιακά περιγράμματα, ενώνεται με το αιμάτινο φυτό για να σχηματίσει ένα πιο αρθρωτό μοτίβο.