Δωμάτιο στη Νέα Υόρκη

Ο Χόπερ ανέδειξε στη ζωγραφική του, διακριτικά κι εκ του μακρόθεν, ανθρώπους αποξενωμένους μεταξύ τους. Τον φαντάζεται κανείς να κοιτά από την Second Avenue El (υπερυψωμένος σιδηρόδρομος στο Μανχάτταν), καθώς κροτάλιζε περνώντα από τα φωτισμένα παράθυρα με τις καφετί πέτρες, κρατώντας στο μυαλό του τα αινιγματικά στιγμιότυπα από τα σπίτια και τις δουλειές για να τα χρησιμοποιήσει αργότερα. Αυτές είναι σκηνές ανακατασκευασμένες, με το συναίσθημά τους να αναβιώνει στην ηρεμία. Στο Δωμάτιο στη Νέα Υόρκη, 1932, είναι νύχτα. Ένας άντρας διαβάζει μια εφημερίδα μπροστά σε ένα στρογγυλό τραπέζι, η γυναίκα αποτραβιέται στην πλήξη της και την απορροφά κάτι δικό της, αγγίζοντας τα πλήκτρα του πιάνου με το ένα δάχτυλο. Δεν έχουν καμία επαφή και η απόσταση μεταξύ τους εικάζεται στην απλή κίνηση της γυναίκας με το σκιασμένο πρόσωπο να πατήσει μια νότα (ή ίσως μόνο σκέφτεται να την πατήσει), κάτι στο οποίο δεν θα υπάρξει καμία απόκριση. Χωρίς αμφιβολία ο Χόπερ είδε κάτι τέτοιο, αλλά όχι ακριβώς σαν αυτό. Σίγουρα δεν συγκράτησε τον χώρο με τα τρία ακριβή και συνειδητά κόκκινα σημάδια: την πολυθρόνα, το φόρεμα της γυναίκας και το σκίαστρο της λάμπας. Οι μορφές θα πρέεπι να ήταν απομακρυσμένες στην εικόνα είναι μεγάλες κι εμείς είμαστε κοντά τους, έξω από το παράθυρό τους. Για μια στιγμή φαντάζεται κανείς τον Χόπερ πάνω σε σκαλωσιά, έξω από το παράθυρο ή να κατασκοπεύει το ζευγάρι με τηλεσκόπιο. Κι όμως, ο πίνακας προκαλεί όντως την ευχαρίστηση, που είναι κοινή σε πουλιά και ανθρώπους παρατηρητικούς, ότι κοιτάς έντονα χωρίς να σε βλέπει κανείς. Πράγματι, βάζει το μάτι σου κολλητά στο παράθυρο, αρκετά πατώματα ψηλά. Κι αυτό συντελεί σε μια ονειρώδη διάσταση της εικόνας, σαν να αιωρείσαι τη στιγμή που ο άντρας και η γυναίκα παραμένουν δέσμιοι της βαρύτητας. Αυτό δεν είναι ρεαλισμός, όμως αυτή η σκηνή είναι απόλυτα ρεαλιστική, μια βινιέττα καδραρισμένη μπροστά από το σκοτεινό προσκήνιο του παραθύρου.