Μαρσέλ Ντυσάν
Αυτός ο πίνακας ταλαντεύεται μεταξύ του μηχανικού και του σωματικού, μπορεί κανείς να τον κατανοήσει ως την αδρανή απάντηση του Ντυσάν (Marcel Duchamp) στην εμφάνιση της αφηρημένης τέχνης, η οποία ονομάστηκε επίσης «καθαρή ζωγραφική» από τον καλλιτέχνη και κριτικό Γκιγιώμ Απολλιναίρ. Ο Ντυσάν εξήγησε στη συνέχεια ότι ήθελε να μετατρέψει αυτή την ιδέα της καθαρότητας σε ερωτισμό, ο οποίος, όπως είπε, «θα ήταν ένας νέος καλλιτεχνικός 'ισμός'». Δούλεψε πάνω σε αυτό το έργο κατά τη διάρκεια μιας παραμονής του στο Μόναχο το καλοκαίρι του 1912, όπου συνάντησε την τέχνη του Καντίνσκι και διάβασε το βιβλίο του Ρώσου καλλιτέχνη Για το πνευματικό στην τέχνη, μια πραγματεία για την αφαιρετικότητα. Αντιστρατεύοντας το όραμα του Καντίνσκι για την αφηρημένη τέχνη ως μέσο ανύψωσης της ψυχής, ο Ντυσάν πρότεινε ότι η αισθησιακή γοητεία ενός πίνακα όπως Το πέρασμα από την παρθένα στη γυναίκα χρησιμεύει ως μεταφορά για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα.
«Ο ερωτισμός είναι κοντά στη ζωή», είπε ο Ντυσάν, «πιο κοντά από τη φιλοσοφία ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο, είναι ένα ζωώδες πράγμα που έχει πολλές πτυχές και είναι ευχάριστο στη χρήση, όπως θα χρησιμοποιούσατε ένα σωληνάριο μπογιάς».