Δίπλα στο Νεκροκρέβατο (Πυρετός)

"Η αρρώστια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που φύλαγαν την κούνια μου και έκτοτε με ακολούθησαν σε όλη μου τη ζωή" έγραψε ο Μουνκ στις σημειώσεις του - σχεδόν σαν εξήγηση για όλα τα σχετιζόμενα με τον θάνατο μοτίβα που θα αποτελούσαν ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος του εικαστικού του κόσμου. Μια από τις πρώτες αναμνήσεις του Μουνκ ήταν αυτή της μητέρας του καθηλωμένη με φυματίωση, να ατενίζει από την καρέκλα της με νοσταλγία τα χωράφια που εκτείνονταν έξω από το παράθυρο του σπιτιού τους στην Χριστιανία (σημερινό Όσλο). Πέθανε το 1868, αφήνοντας τον Έντβαρτ, ο οποίος ήταν 5 ετών, τις τρεις αδελφές του και έναν μικρότερο αδελφό στη φροντίδα του κατά πολύ μεγαλύτερου συζύγου της, Κρίστιαν, ο οποίος ήταν γιατρός εμποτισμένος από μια θρησκευτικότητα που συχνά σκοτείνιαζε σε ζοφερό φανατισμό. Η θεία του Έντβαρτ, Κάρεν, ήρθε για να ζήσει με την οικογένεια, αλλά η βαθύτερη αγάπη του αγοριού ήταν για την Σόφι, τη μεγαλύτερη αδελφή του. Ο θάνατός της εννέα χρόνια αργότερα σε ηλικία 15 ετών, επίσης από φυματίωση, τον τραυμάτισε για όλη του τη ζωή. Πεθαίνοντας, ζήτησε να τη σηκώσουν από το κρεβάτι και να την τοποθετήσουν σε μια καρέκλα· ο Μουνκ, ο οποίος ζωγράφισε πολλές συνθέσεις με την ασθένειά της και με τις τελευταίες μέρες της, κράτησε αυτή την καρέκλα μέχρι τον θάνατό του.