Νεκρή Μητέρα

Το Κυριακάτικο πρωινό ήρθε πολύ νωρίς για μια νεαρή ηθοποιό, καθώς οι πρώτες μέρες ενός Δεκέμβρη τη βρήκαν γύρω από παιδιά της που θα δε θα ξαναφιλούσε ποτέ η μητέρα τους. Ο πατέρας τους τα είχε εγκαταλείψει πριν από ένα χρόνο, και τα τρία νέα ορφανά επρόκειτο να χωριστούν για υιοθεσία. Σήμανε την αρχή μιας νέας ζωής, με διαφορετικές οικογένειες για το καθένα. Για τον Έντγκαρ, τον μεσαίο αδελφό, ο θάνατος θα παρέμενε το κεντρικό θέμα της ύπαρξής του. Η Ελίζα Πόε είχε συνηθίσει στο θάνατο, καθώς είχε πεθάνει πολλές φορές: όπως η Ιουλιέτα στη Βερόνα και η Οφηλία δίπλα στον ποταμό, και μάλλον ενέπνευσε όλες τις ιστορίες με τις νεαρές και όμορφες κοπέλες που σκοτώθηκαν από τη πένα του γιου της, Έντγκαρ - ένα μελαγχολικό μοτίβο σε όλες τις ιστορίες και τα ποιήματά του. Το Κοράκι, το πιο διάσημο ποίημά του, σύμβολο θλίψης και θανάτου, αλλά και εξιδανικευμένης ομορφιάς και σκληρής αλήθειας, δεν ήρθε να χτυπήσει μόνο την πόρτα της κάμαρας του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.

Ο Έγκον Σίλε, ο δημιουργός του σημερινού έργου, είχε και αυτός μια στενή συνάντηση με αυτήν τη βάναυση και ρομαντική μορφή του θανάτου. Η μοίρα του Σίλε ήταν παρόμοια με έναν από τους ατυχείς χαρακτήρες του Πόε. Τρεις μέρες μετά τον γάμο του με την Εντίθ, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάστηκε να υπηρετήσει στο στρατό της Πράγας. Η Εντίθ ήρθε και έμεινε σε ένα ξενοδοχείο ενώ εκείνος έμενε με τους επίστρατους σε μια αίθουσα εκθέσεων. Καθώς ζωγράφιζε, σύντομα τράβηξε την προσοχή του διοικητή του, ο οποίος του έδωσε ένα δωμάτιο για να το κάνει χρήση ως στούντιο. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, το ζευγάρι επέστρεψε στη Βιέννη, όπου ο Σίλε άρχισε να θριαμβεύει ως καλλιτέχνης. Η Εντίθ ήταν έγκυος με το παιδί του και οι προμήθειες πορτρέτων αυξάνονταν. Αλλά το φθινόπωρο του 1918, η Εντίθ υπέκυψε στην Ισπανική Γρίπη. Ο Σίλε πέρασε τρεις μέρες μετά το θάνατο της αγαπημένης του, ζωγραφίζοντάς τη, και έπειτα πέθανε και αυτός. Είναι προφανές ότι η ζωή είναι η ουσία της ύπαρξης, αλλά μερικοί κατακτούν τη φύση της αποσύνθεσης νικώντας τον θάνατό τους με την αθανασία.

Αυτό ισχύει για πολλούς καλλιτέχνες, αλλά επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω μια ακόμη πιο παράξενη ιστορία: Η Χενριέττα Λακς πέθανε υπό μυστηριώδεις συνθήκες στη Βαλτιμόρη, την ίδια πόλη όπου πέθανε και ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Πέτυχε και αυτή επίσης την αθανασία, με ακόμη πιο κυριολεκτικό τρόπο από τον Πόε ή τον Σίλε. Αλλά δεν ήταν ούτε ζωγράφος ούτε ποιήτρια - ήταν αγρότισσα σε καλλιέργειες καπνού. Το DNA της είναι η μόνη καλλιέργεια που έχει δημιουργήσει ποτέ μια αθάνατη κυτταρική σειρά, γνωστή ως HeLa. Ληφθείσα από έναν καρκινικό όγκο, τα κύτταρα της καλλιεργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για ιατρική έρευνα. Λόγω της ανώμαλης ανάπτυξης και του αναπαραγωγικού ρυθμού, αυτά τα κύτταρα συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να χρησιμοποιούνται σε έρευνες. Τα κύτταρα HeLa βοήθησαν στη δημιουργία του εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας, ήταν τα πρώτα ανθρώπινα κύτταρα που κλωνοποιήθηκαν, και βοήθησαν ακόμα και στη χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος. Υποθέτω ότι κάποιος πεθαίνει μόνο όταν χάνεται και το τελευταίο κομμάτι μας.

- Artur Deus Dionisio