Η Ψυχή του Ρόδου

Σε αντίθεση με ένα μεγάλο μέρος του υπόλοιπου έργου του Γουότερχαουζ, το έργο Η Ψυχή του Ρόδου δεν είναι μια σκηνή που προέρχεται από μια διάσημη ή αρχαία ιστορία αγάπης. Αντ' αυτού, είναι μια μελέτη μιας γυναίκας σε έναν κήπο και πιστεύεται ότι βασίζεται στο έργο του Άλφρεντ Τέννυσον. Η Ψυχή του Ρόδου ζωγραφίστηκε όταν ο Γουότερχαουζ ήταν πλέον δημιουργικά ώριμος: ένας καλλιτέχνης καταξιωμένος με χορηγούς και κοινό, ο οποίος ακολούθησε το ξεχωριστό του όραμα ενώ προσαρμοζόταν στους σύγχρονους για την εποχή εκείνη κανόνες σχετικά με το στιλ. Αρχετυπικά ρομαντικό, ωστόσο όμως έχει δημιουργηθεί με κίνηση και ζωντάνια. Αφήνει πίσω τις κρυσταλλικές εικόνες του περασμένου αιώνα. Ο Γουότερχαουζ συχνά ενσωμάτωνε μια μεγάλη αίσθηση αισθησιασμού στις γυναικείες μορφές του, είτε με τη μορφή γυμνού είτε απλώς με μια λεπτεπίλεπτη εμφάνιση. Η συγκρατημένη σεξουαλικότητα και η λαχτάρα για μια αόρατη αγάπη είναι τα βασικά θέματα στη Ψυχή του Ρόδου. Ο Γουότερχαουζ απεικονίζει τη γυναίκα στην εικόνα χωρίς εμφανή σεξουαλικότητα, αλλά η θέση της έναντι στον τοίχο και το λεπτό της χέρι δίνουν στο έργο λεπτές αισθησιακές αποχρώσεις. Πολλές από τις γυναίκες του Γουότερχαουζ είναι παγιδευμένες ή φυλακισμένες και φαίνεται ο ίδιος να γοητεύεται από την ιδέα μιας γυναίκας που είναι ισχυρή αλλά περιορισμένη. Αυτό μπορεί να ήταν που παρατηρούσε στις γυναίκες με υψηλό δημόσιο προφίλ κατά τη διάρκεια της ζωής του. Η Ψυχή του Ρόδου δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτό το θέμα. Παρόλο που η γυναίκα εμφανίζεται απέναντι από έναν πλίνθινο τοίχο, βρίσκει ευχαρίστηση μέσα από τη φύση και τις σκέψεις της για παλιά αγάπη.