Jean-Léon Gérôme
Ο Ζαν-Λεόν Ζερόμ (1824-1904) ένας υποσχόμενος Γάλλος καλλιτέχνης του δέκατου ένατου αιώνα, γνωστός για το αντισυμβατικό ακαδημαϊκό του στυλ ζωγραφικής. Ο Ζερόμ εναντιώνονταν στην αναπτυσσόμενη μετάβαση προς τον ιμπρεσιονοσμό της εποχής και προσπαθούσε να συντηρήσει τη κλασσική περίτεχνη παράδοση της ακαδημαϊκής ζωγραφικής. Αν και υποστηρικτής αυτής της εδραιωμένης πεποίθησης, ο Ζερόμ ήταν αρκετά ανορθόδοξος στη προσπάθειά του να δραματικοποιήσει τους πινακές του με πλούσια σκηνικά ιστορικής αφήγησης. Ο Διογένης απεικονίζει τον κυνικό φιλόσοφο σε ένα σκηνικό που πράγματι προσπαθεί να αιχμαλωτίσει τη γενική ουσία του φιλοσόφου.
Ο Διογένης ήταν ένας από τους ιδρυτές της σχολής των κυνικών φιλοσόφων στην αρχαία Ελλάδα. Αυτή η σχολή σκέψεων ενστερνίζονταν την απόρριψη των κοινωνικών αρχών και κανόνων. Ο στόχος τους ήταν να ελευθερώσουν το υπνωτισμένο κοινό από την υποδούλωσή τους στα υπάρχοντα και στα πάθη τους, και να προωθήσουν μία απλή και ενάρετη φυσική ύπαρξη. Ο Διογένης ενσάρκωσε ολόψυχα αυτή τη φιλοσοφία στη προσωπική του ζωή και είναι γνωστός σαν μία φιγούρα που προκαλούσε δημόσια την εξουσία πολλών διακεκριμένων ανθρώπων της εποχής (για παράδειγμα, διέκοπτε ομιλίες του Πλάτωνα και απαξίωσε τον Μέγα Αλέξανδρο μπροστά του).
Τα διάφορα θέματα και σύμβολα σε αυτό το έργο απαθανατίζουν τέλεια τη ζωή και τη φιλοσοφία του. Όπως απεικονίζεται και εδώ, ο Διογένης ζούσε στο δρόμο (και όπως έχουν αναφέρει κάποιοι) σε δοχεία για αποθήκευση τροφών. Αυτό ήταν ένα παράδειγμα της φιλοσοφίας του στη πράξη, να μοχθεί προς μία νατουραλιστική ζωή χωρίς υπάρχοντα. Τα σκυλιά στο σκηνικό επικαλούνται τα πιστεύω του φιλοσόφου, ότι πρέπει να μιμιθούμε την απλή εμφάνιση των ζώων και τη στωική τους προσέγγιση για τη ζωή. Το φανάρι που κρατάει ο Διογένης προέρχεται από δημόσιες αναφορές για το φιλόσοφο να περιπλανιέται στους δρόμους βάζοντας το στα πρόσωπα των Ελλήνων, προς την αναζήτησή του για έναν ειλικρινή άνθρωπο. Όλα τα θέματα, στοιχεία και σύμβολα που συμπεριλαμβάνονται στον πίνακα αιχμαλωτίζουν την ολιστική παρουσία του φιλοσόφου, δίνοντας στον παρατηρητή μία ματιά από μία μέρα της ζωής του εκκεντρικού Έλληνα κυνικού.
-Αλεξάντερ Σμίθ