Μαρία Μαγδαληνή μετανοούσα

Κάποτε έλεγαν ότι ο Ελ Γκρέκο ζωγράφιζε με ένα θραύσμα ξύλινου σταυρού, χωρίς να κάνει διορθώσεις, έτσι ώστε «κάθε κηλίδα χρώματος να συμφωνεί με το θέλημα του Θεού». Αν και αυτή η ιστορία δεν είναι τεκμηριωμένη, αποτυπώνει την ουσία του έργου του: πυρετώδη οράματα που φαίνεται να αναδύονται αυθόρμητα από ασαφείς, παρορμητικές μορφές, καθοδηγούμενες από μια μυστικιστική δύναμη. Ωστόσο, δεν είναι η θεϊκή παρέμβαση αλλά η βαθιά πίστη και το εξαιρετικό ταλέντο του καλλιτέχνη που δημιούργησαν μια νέα ενότητα, συγχωνεύοντας τις δύο μεγάλες ζωγραφικές παραδόσεις του χριστιανικού κόσμου

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γεννημένος στην Κρήτη, ήταν ήδη δεξιοτέχνης της παραδοσιακής αγιογραφίας πριν γοητευθεί από τα σύγχρονα δυτικά στυλ του Τιτσιάνο και του Τιντορέτο. Παρά τα ταξίδια του στη Βενετία, τη Ρώμη και τελικά την Ισπανία, παρέμεινε, στο πνεύμα, «Ελ Γκρέκο»–«Ο Έλληνας».

Στην απεικόνισή του της Μαρίας Μαγδαληνής, μιας (φερόμενης ως) πρώην πόρνης που έγινε αφοσιωμένη ακόλουθος του Ιησού, ο Ελ Γκρέκο αποτυπώνει τη στιγμή της πνευματικής της έκστασης. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Τιτσιάνο, συμπυκνώνει τη μεταμόρφωσή της σε μια μοναδική στιγμή αποκάλυψης. Όμως, ενώ ο Τιτσιάνο προσέδωσε στη σκηνή ερωτικούς υπαινιγμούς, η προσέγγιση του Ελ Γκρέκο είναι υπερβατική: μια εκτυφλωτική δέσμη φωτός εξαγνίζει τη Μαρία Μαγδαληνή, σχεδόν ανυψώνοντάς την πέρα από τα όρια της σωματικότητας. Το κρανίο, σύμβολο της επίγειας θνητότητας, έχει κυλήσει από τα χέρια της, ενώ ο κισσός, που συμβολίζει την αιώνια ζωή, υψώνεται προς τον ουρανό. Οι ψυχροί, απαλόχρωμοι τόνοι του τοπίου της αυγής αντανακλούν την πνευματική κάθαρση που απορρέει από τη στιγμή της ένωσης με το θείο, δημιουργώντας μια αιθέρια ατμόσφαιρα με βαθιά εσωτερικότητα.

ΥΓ. Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για το πώς να εκτιμάς την τέχνη, εγγράψου στο δωρεάν διαδικτυακό μας μάθημα.  :) 

ΥΓ'. Ήξερες ότι η Μαρία Μαγδαληνή ήταν πολύ... τριχωτή;  Να γιατί!