بچه‌ها در اتاق

ویار آخرین نقاش امپرسیونیست قرن بیستم بود. او به تعامل نور و رنگ در فضای نزدیک اتاق علاقه‌داشت؛ هنرمندان پیش از او در تلاش بودند این تعامل را در محیط بیرون و در فضای باز یعنی همان نقاشی پلین ایر به تصویر بکشند. در آثار ویار، فضاهای داخلی بیشتر به عنوان محیطی احساسی و پر از راحتی و آرامش به نظر می‌رسند تا پس‌زمینه‌ای برای شخصیت‌های حاضر در نقاشیهایش (در این نقاشی، احتمالاً افرادی که به‌تصویر کشیده‌شده‌اند، برادرزاده‌های ویار هستند). وجود بالکن یا پنجره در پس‌زمینه یکی از مهم‌ترین ابزارهای اوست: نوری که از بیرون در فضا گستره می‌شود، فضای داخلی را پر کرده و رنگ‌های روشن را جذب می‌کند و شکل‌ها را به اثر تزیینی پَچ‌ورک (چند تکه) تبدیل می‌کند؛ تنها طرح فرش، پرده و نرده‌های بالکن — که اساس ساختاری این ترکیب‌بندی را تشکیل می‌دهند — به شکلی کاملا مشخص در نقاشی باقی مانده‌اند.