ایگر باشکوه

الکساندر کالام سال 1810 در شهر ووه چشم به جهان گشود و در ژنو و در فقر شدید بزرگ شد. اولین کارش را در بانک یافت، ولی در اوقات آزادش به طراحی مناظر می‌پرداخت. بانکداری که به استعداد او پی برد، هزینه تحصیل او نزد فرانسوا دیدای را متقبل شد، که در آن زمان نقاش مناظر آلپاین بود و اگرچه فقط چند سال از کالام مسن‌تر بود ولی از شهرت زیادی برخوردار بود. طولی نکشید که کالام در شهرت از استاد خویش پیشی گرفت. در سرتاسر اروپا به عنوان یک هنرمند شناخته شد و آثارش فروش خوبی پیدا کرد.  در سال 1835 برای اولین بار به ارتفاعات برن (Bernese Oberland) سفر کرد و از آن زمان به بعد مرتبا در ماه‌های تابستان به آنجا برمی‌گشت. او طراحی‌هایی از مناظر آنجا می‌کشید و هنگام بازگشت به استودیو خود در ژنو آنها را به نقاشی‌های رنگ روغن تبدیل می‌کرد. نقاشی امروز تصویر منظره‎‌ای کوهستانی در ارتفاعات آلپ است. نقطه نظر انتخابی هنرمند کمی بالاتر از راسته درخت‌های بین چمنزار آلپاین، معروف به ونگرنالپ، و گذرگاه کلاین شیدیگ (Kleine Scheidegg pass) است. قله ایگر را می‌توان در مرکز تصویر دید. دره تاریک جلوی تصویر و خورشیدی که از پشت کوه شروع به تابش کرده، جلوه‌ای والا و دور از دسترس به کوه داده است. رنگ‌آمیزی روشن پس‌زمینه بر عمق تصویر تاکید می‌کند.کرکسی همچون یک نگهبان بر رخساره سنگی نشسته است. برخلاف سایر نقاشی‌های کالام از کوه‌های کم ارتفاع‌تر، که آبشارها، ابرهای تیره و درخت‌های کاج فرتوت در آنها به تصویر کشیده شده‌اند، این منظره با آرامش و ساکت است: عامدانه پرشور نشده است. این نقاشی بر اساس یکی از طراحی‌های مداد هنرمند در دفتر طراحی‌اش کشیده شده است. مساله کالام اما به دست دادن بازنمایی‌ای دقیق از واقعیت نبود. به همین خاطر کم شدن نور با فاصله را به سختی می‌توان در طراحی دید و سنگ‌های جلوی تصویر هم شکلی متفاوت دارند. کالام در ابعاد کوچکتر هم این نقاشی را کشید، که در آن ایگر از منظره دریاچه کوهستانی‌ای که در وسط تصویر خودمان است کشیده شده است. نقاشی کوچکتر ارجاعی هم به تصویری مشابه و آشنا برای کالام از نقاش مناظر نوئنبرگ ماکیسمیلیان دی مورون می‌دهد؛ آن تصویر به عنوان اولین نقاشی سوییسی از مناظر ارتفاعات آلپ شناخته می‌شد. نقاشی کالام از سنت رمانتیسیسم پیروی می‌کند، به نحوی که به واسطه پاتوس (‌Pathos) طبیعت را به مثابه یک نیرو قهار نشان داده شده است. این نقاشی در سال 1921 و توسط بنیاد گوتفرید کلر از مالکی خصوصی خریداری شد. تا قبل از اینکه در سال 2003 به موزه هنر برن اهدا شود در سفارت‌های سوییس در پاریس و هلسینکی و سپس در تالار شورای فدرال در ساختمان پارلمان فدرال برن قرار داشت.