شب کارناوال

این، همان نقاشی‌ است که روسو با آن در «سالنِ مستقلان» برای نخستین بار نمایش آثارش را تجربه کرد. این اثر در نوع خود شاهکاری هنری و آغازی تاثیرگذار برای این هنرمند بود. مطابق سبک خاص او، همه چیز در این نقاشی کاملا سنجیده و موبه‌مو ترسیم شده‌است—تک‌ تک شاخه‌ی درختان با دقت رسم شده، ابرها حالتی سخت و عجیب دارند، و جزئیات لباس‌ها حتی بیش از چهره‌ها مورد توجه قرار گرفته‌اند.

این اثر کمی از سبک معمول روسو که محتوایی از جنگل‌ داشت، دور بود. بسیاری از منتقدان نمی‌دانستند با چنین تابلویی چگونه برخورد کنند، چرا که شخصیت‌های عجیبش در فضایی تاریک و دل‌گیر جای گرفته‌اند. حال‌وهوایی اسرارآمیز بر این منظره‌ی زمستانی جنگل حاکم است. زوجی تنها، با لباس‌های فاخر کارناوال، در برابر درختانی بی‌برگ و خشک ایستاده‌اند. گویی این چهره‌ها نه از نور ماه، که از درون می‌درخشند—نور مهتاب به شکلی عجیب جنگل را در تاریکی رها کرده‌است. صورتی ناشناخته از کلبه‌ای خالی در کنار این دو نفر به بیرون خیره شده، و چراغِ روشنِ خیابانی، به‌گونه‌ای نامتناسب، در همان نزدیکی خودنمایی می‌کند.