گوستاو کلیمت
در سال‌های ۱۹۰۱–۱۹۰۲، کلیمت بر چرخه‌‌ی تزئینی نوآورانه‌ای به نام فریز بتهوون کار کرد، اثری که در ساختمان سِسیون نمایش داده شد. این نقاشی تفسیری از یکی از بزرگ‌ترین آثار موسیقی که تاکنون نوشته شده است، یعنی حرکت آخرین کورال لودویگ فان بتهوون در سمفونی نهم بود.
امروز می‌خواهیم تنها جزئی از فریز بتهوون را که بر سه دیوار اتاق طولانی و باریک کشیده شده است، به نمایش بگذاریم. دیوار اول فریز بتهوون از سمت چپ با زنجیره‌ای بلند از جن به حالت معلق، نمادی از "آرزو برای خوشبختی"، شروع می‌شود، درون مایه‌ای که در دیگر بخش‌های چرخه نیز ظاهر می‌شود و صحنه‌های مختلف را به هم مرتبط می‌کند. دیوار مرکزی فریز بتهوون "نیروهای متخاصم" را به نمایش می‌گذارد که در مسیر با آنها مواجه شده‌اند، مانند سه گورگون و زنی مو قرمز به عنوان نمادی از "شهوت انگیزی". این زن فریبنده و گمراه کننده، مصداقی از شخصیت زن افسونگری است که حدودا در سال ۱۹۰۰ هنر اروپایی مملو از آن بود.
عیاشی و افراط، "شهوت انگیزی" را احاطه کرده‌اند. گوریلی که در سمت چپ است، همان تایفون، هیولای عظیم‌الجثه و چندشکل اساطیر یونانی است که پدر سه گورگون بود، که این سه گورگون در فریز بتهوون نیز به تصویر کشیده شده‌اند. این هیولا با صورت گوریل، بدن مار و بال‌هایی مانند پرنده‌ی شکاری، تاجی بر سر دارد.
البته، این ترکیب گوریل و شخصیت‌های برهنه، منتقدان را غافلگیر کرد و آن اثر را طرحی "مستهجن"، "بیمارگونه" و "نقاشی‌ای از هرزه‌نگاری" خواندند. کسانی که آثار گوستاو کلیمت و همکاران او را می‌شناسند، می‌دانند که این مسئله، در سال ۱۹۰۰ چیز نو و عجیبی برای وین نبود.
آخر هفته‌ی خوبی داشته باشید!