آوا، شبِ تابستان

آوا نخستین نگاره از یک گِردآورده بود، که مونک آن ها را نامیده بود پَرهانِش(مطالعه) در یک گِردآورده: عشق. این گِردآورده° آغازگرِ چیزی بود، که دیرترها نقش-برجسته ی زندگی نامیده شد.

از آغازهای دهه ی 1890، حال و هوایی نیرومندتر در نگاره های مونک هست. می توانیم آن را در نگاره ی آوا ببینیم. در این نگاره سایه های آبی-رنگِ ژرف و خط های درازِ ریتم-دار دیده می شوند که نشانگرِ خمیدگی های آب-کِنار(ساحل) اند. آن ها به نگاره یک هوای عرفانِ زاستاری(طبیعی) می دهند. در کارهای کشیده ی مونک در این دوره، می توانیم اثرگذاریِ نگارگرانی را همچون ویستلِر، بِکلین، وَن-گُگ و گُگین ببینیم.

انگیزه ی درونمایه ی نگاره ی آوا را مونک از زاستارِ پیرامون اُسگُردستراند یافت، جایی که او بیش-ترِ تابستان هایش را در آن می گذراند. در این نگاره، از مهتابِ روی آب° این برداشت شده است، که آن نِمادِ ابزارِ زاینده ی مردانه است و نشانگرِ درونمایه ی شهوانیِ نگاره است. به گفتِ خودِ مونک، زنِ باشنده در پیش-زمینه ی نگاره، بازبُردی است به عشقِ نخستینِ او، به نامِ میلی تُلَو. او زنی شوهردار بود، که او در سال 1885 شناخت. مونک دیرترها در نوشته هایش به او با نام بانو هِیبِرگ بازبُرد داد.

اگر کنجکاوید - ما در مجله ی بَرخَطمان، شِیدنگاره(عکس)هایی را از مونک در نوشتارِ "زندگیِ اِدوارد مونک در شِیدنگاره ها" گردآورده ایم - برخی از آن ها خیلی خیلی گیرایند. لذّت ببرید!