لا پیا د تولومِی

لا پیا آخرین نقاشی مهم تکمیل‌شده‌ی روزتی است. این اثر شخصیتی از شعر حماسی قرن چهاردهمی، کمدی الهی، برزخ اثر شاعر ایتالیایی، دانته آلیگیری (حدود ۱۳۲۱-۱۲۶۵) را به تصویر می‌کشد. اعضای انجمن برادری پیشارافائلی عاشق دانته بودند. طبق این شعر، زنی به نام لا پیا که همسر دادرس ایتالیایی است، کسی که لا پیا را در قلعه‌ای در مارمایِ آلوده به مالاریا زندانی کرد، همان جایی که لا پیا به طور مرموزی از دنیا رفت. روزتی در این نقاشی زن جوان تنها و زاهدی را مجسم می‌کند که با حلقه‌ی ازداوج خود درحال بازی‌ست. در پیشزمینه، ساعت آفتابی نشانگر گذر زمان است، درحالیکه نامه‌های عاشقانه‌ی همسرش بر پیوند زناشویی لا پیا تاکید دارد.

مدل نقاشی روزتی و بسیاری دیگر، جین بردن موریس (۱۹۱۴-۱۸۳۹) بود که با هنرمند همکار و دوست خوب روزتی، ویلیام موریس ازدواج کرد. روزتی و جین روابط عاشقانه داشتند و زوزتی امیدوار بود  که جین همسرش را ترک کند. موضوع زنی که زندانی شوهرش است برای روزتی معنای عمیق شخصی داشت.