چهار فصل در یک سَر

در پایانِ دورانِ روشنگریِ اروپا، استاد ژُزِپ آرکیمبُلدُ از برایِ کشیدنِ نگاره های ناآشنایش که سَرهایی هَم-نِهاده^(composite) را نشان می دادند، سرشناس بود. این سَرها یا به تنهایی و یا گروهی نگاشته می شدند. آرکیمبُلدُ یک نِدَنِ^(theme) برای هر نگاره برمی گزید، مانند چهار فصل یا چهار بُن-پار^(عنصر) (خاک، هوا، آتش و آب). او سپس گیاهان، جانداران و دیگر چیزهایی را که برازنده ی آن نِدَن بودند را بر روی آن سَر با هم در می آمیخت.

نگارگر با نوشتنِ "ARCHIMBOLDUS F" بر جای پوستِ خراشیده شده ی شاخه ی سویِ راست، در جایی که به تنه ی درخت می پیوندد، نگاره را امضا کرده است. گِرِگُریُ، دوستِ آرکیمبُلدُ، یک گفت-و-گوی ادبی با نامِ اِل-فیگینُ را در سال 1591 زایشی^{(میلادی)} نوشت. در این نوشته، او به درازا درباره ی نگاره ی آرکیمبُلدُ سخن رانده است. در این نوشته، او به هنرمندِ میلانی-تبار سفارش می کند که "بگذار تا کُمانینی به تو نشان دهد که آرکیمبُلدُ چگونه بازیگوشانه° چهارفصل را به نگاره کشیده است؛ تو نگاره ای دوست-داشتنی را خواهی دید". پس از آن که نویسنده به پَرسونِگی^(دقّت) ویژگی های نگاره را بر می شمرَد، به فیگینُ می گوید که "این نگاره تو را به-شگفتی° خشنود خواهد کرد".

در بیش-ترِ نگاره های آرکیمبُلدُ، چهره هایی شنگول دیده می شوند، امّا این نگاره هوایی تاریک و سنگین دارد. از میانِ نگاره های کشیده ی آرکیمبُلدُ، این نگاره نزدیک-ترین پیوند را با پژوهش های چهره-شناسیِ لئوناردُ داوینچی، که پیش-تر از آرکیمبُلدُ در میلان می زیسته است، دارد. آرکیمبُلدُ این نگاره را پیرامونِ سال 1590 زایشی^{(میلادی)} پس از بازگشت به شهر زادگاهش نگاشت. این یکی از نگاره های پَسینِ اوست. این نگاره را اگر یک خود-چهره-نگاره^{(self-portrait)} از آرکیمبُلدُ در خزانِ زندگی اش نتوان برشمرد، دستِ-کم° دست-آوردِ سراسرِ پیشه ی نگارگریِ اوست.