مادام موتسیه

درچنین روزی در سال 1780، آگوست-دومینیک اینگرس ( که از نقاشان مورد علاقه من نیز است) متولد شد. اینگرس، شاگرد دیوید، در طی دوران کاری طولانی و موفقش، زیبایی شناسیِ نئوکلاسیکِ استادش را ترویج می‌داد. وی بر برتری خط بر رنگ، مطالعه پیکرتراشی باستانی و اهمیت طراحی از روی مدل زنده ارج می‌نهاد ؛ اصولی که او در شیوه رسای استفاده از خط برای شکل دهی به کمال رساند. اینگرس حقیقتا در یک نوع هنر بی همتا بود: صورت نگاری. در دورانی که عکاسی مشهور شده بود، از وی به عنوان آخرین استاد صورت نگاری یاد می‌شد، در حالی که خودش از این کار تنفر داشت.

مادام موتسیه، دختر مقامی دولتی و همسر یک تاجر تور، در سه چهارم طول تصویر و در پس زمینه ای از پارچه طرح دار سرخابی به تصویر کشیده‌شده. او لباس شبی از جنس مخمل مشکی با نوار توری سفیدی در قسمت بالایی که شالی توری مشکی آن را می‌پوشاند، بر تن دارد. ترکیب لباس مخمل مشکی و پوستش، جواهرات درخشان او را بیشتر نمایان می‌کند. لایه سطحی تابلو با ظرافت به اتمام رسیده و آثار ضربات قلم تقریبا ناپیداست.

اینگرس، با الهام از ایده آل های یونانی-رومی، خصوصیات تصویر مادام موتسیه را ساده کرده‌است. مدل مو و هاله ی تزئینات روی سر او در ادامه بر این نکته که حالت صورتش کاملا بیضی و اجزای صورتش متقارن است، صحه می‌گذارند. هیکل مدل تقریبا تخت بوده و این نشانگر آن است که رابطه شکل و پس زمینه درواقع یک بازی میان خطوط و اشکال است. نقاش، با بهره گیری درست از خطوط انحنای محتمل در بدن زن، مادام موتسیه  را به سمبل تحسین برانگیز زیبایی آرمانی تبدیل کرده‌است.