عروسکِ رهاشده

درست در چنین روزی در سالِ 1865 نقّاشِ فرانسوی، سوزان والدون متولّد شد. او آثاری قدرتمند، غیرمتعارف، گاهی بحث‌برانگیز و اغلب از زنانِ برهنه خلق کرد. اگرچه او هرگز به طورِ رسمی آموزش ندید، ولی در عوض، دغدغه‌های مختلفِ هنری و فکریِ قرنِ نوزدهم و اوایلِ قرنِ بیستم را از ارتباطِ مستقیمش با هنرمندانی همچون ادگار دگا، پیر پوویس دو شاوان و هانری دو تولوز-لوترک دریافت کرد.

در تابلوی عروسکِ رهاشده (1921)، نقّاشِ فرانسوی سوزان والدون (1865-1938) صحنه‌ای صمیمی را با روحیه‌ای قوی به تصویر می‌کشد. زنی که با لباسِ کامل روی تخت نشسته، با حوله یک دخترِ جوانِ برهنه را خشک می‌کند. دختر، که فقط یک نوارِ صورتی بر روی موهایش دارد، به زن پشت کرده و گویی در یک آینۀ دستی به تماشای خودش مشغول است. پاپیونِ صورتی رنگی که بر موهای عروسکِ رهاشده بر روی زمین قرار گرفته، نمایانگرِ کودکیِ فراموش‌شده است. ارتباطِ بصریِ این عروسکِ رهاشده با بدنِ رو به بلوغِ دختر، نشان می‌دهد که این لحظۀ گذارِ او از کودکی به جوانی است.

اگرچه ما می‌دانیم که این دو نفر، خواهر و خواهرزادۀ والدون هستند، ولی این هنرمند از ارائۀ این اثر به عنوانِ یک چهره‌نگاره خودداری می‌کند. بدین ترتیب این نقّاشی، صرفاً راویِ سفرِ یک دختر از کودکی به جوانی نیست و داستانی جهانی‌تر را روایت می‌کند. داستانی که در ذهنِ هر بیننده‌اش طنین‌انداز می‌شود.

این تابلوی رنگِ‌روغن، نمونه‌ای‌ست از بلوغِ سبکِ کاریِ والدون: رنگهای زنده، خطوطِ تیره، طرح‌های پارچه‌ای، و فرمهای ساده شده با حالتهای نامتناسب و کالبدنماییِ مخدوش‌شده.

ما از موزۀ ملّیِ هنرهای زنان بابتِ به اشتراک گذاشتنِ این نقّاشی و همچنین ماجرای خلق شدنش سپاسگزاریم.