ونوس در غار

این الهۀ تابناکِ عشق توسّطِ حجمِ بیضی‌شکلی احاطه شده که نمادِ یک غار است. تصویرِ او یادآورِ تجسّمِ باد و دریاست که معمولاً بر روی تابوتهای رومیِ باستان حک می‌شدند. با آنکه کولمن موزر فراگیریِ نقّاشی را در آکادمیِ وین به پایان رسانده بود، ولی تا سالِ 1907 و زمانی که شرکتِ وینر ورکشتاته را ترک کرد خودش را یک نقّاش نمی‌دانست. این فقط یک تغییر در زمینۀ کاری-هنری نبود. درواقع این هنرمند، هنگامۀ پرداختن به نقّاشی را همچون فراخوانی می‌دانست که تنهاوتنها باید از آن پیروی کرد. نوشته‌های او در موردِ مسائلِ مربوط به ترکیب و روابطِ رنگها، گواهی‌ست بر تلاشِ خستگی‌ناپذیرش برای بیانِ تصویری واضح. در سالِ 1904، کلمن موزر در مکتبِ جداییِ وین یک نمایشگاهِ بزرگ برای فردیناند هودلر ترتیب داد. این نمایشگاه، در اشتهارِ جهانیِ هودلر نقشی بنیادین داشت. بعدها در سالِ 1907، موزر مطالعۀ فشرده‌ای در موردِ هنرِ هودلر انجام داد که به زودی در سبکِ نقّاشیِ او منعکس شد. او با استفاده از مقادیرِ تونالِ غیرواقعی، رویکردِ خود را به رنگ پیدا کرد و در نتیجه هارمونی‌های جالبی را به وجود آورد. علاوه بر این، او از ساختارهای متفاوتی در بخش‌های مختلفِ تصویر استفاده کرد که باعث شد نظامِ ترکیب‌بندیِ سخت‌گیرانۀ رسمی کمی ملایم‌تر بشود.