در انتظار دلیجان

به این نقاشی با دقت نگاه کن. نکته‌ی انحرافی‌اش کجاست؟  سه مرد در میخانه گرد آمده‌اند که محل انتظار دلیجان‌هاست. دو نفرشان در حال کارت بازی‌اند در حالی که نفر سوم در نزدیکی آن‌ها روزنامه‌ای می‌خواند. با این حال عینک نابینایان را زده و عنوان روزنامه‌اش جاسوس است— شکل‌گیری نشانه‌هایی از یک نیرنگ. این صحنه‌ی داخلی غنی از جزییات، که خاص هنر ریچارد کِیتِن وودویل است، شامل سرنخ‌هایی می‌شود که داستانی را سرهم می‌کنند. مردِ ایستاده که می‌تواند به راحتی از زاویه دید مرتفع خود کارت‌های هر دو نفر دیگر را ببیند، ظاهرا با مسافر (به ساک دستی توجه کن) که احتمالا کلاهبردار باشد دست‌به‌یکی کرده تا به مرد سوم حقه بزند. تلألوی حلقه‌ی ازدواج سومین مرد نشان از درجه‌ی خطر موجود در این بازی دارد.

وودویل به رغم دوران حرفه‌ای کوتاهش خود را به عنوان یک هنرمندِ ژانر اثبات نمود که نقاشی‌هایش زنذگی اجتماعی و سیاسی آمریکاییان را بازتاب می‌داد. او در بیست سالگی به آلمان رفت تا هنر بخواند و کل زندگی‌اش را در غربت به سر برد. از قضا او هیچ‌گاه در اروپا نمایشگاهی برپا نکرد؛ در عوض نقاشی‌های خود را به محض اتمام از طریق اتحادیه هنر آمریکایی به ایالات متحده می‌فرستاد. او صحنه‌هایی از زادگاه خود، بالتیمور، را دستمایه قرار می‌داد و از طراحی‌هایی که با خود آورده بود نقاشیشان می‌کرد؛ تنها دو بار به آمریکا برگشت تا نیاز سوژه‌‌یابی خود را برطرف سازد. وودویل در سی سالگی، که تا آن موقع فقط 20 اثر رنگ روغن بر جا گذاشته بود، بر اثر اوِردوز ناخواسته‌ی مورفین درگذشت.

-         مارتینا کوگن