بوسه‌ای بر روح: مثل همینی است که می بینی

نقاشی امروز را به لطف موزه‌ی ملی زنان در هنر معرفی می‌کنیم :) لذتشو ببر!

هالیس سیگلر موضوعاتی را ترجیح می‌داد که در پیوند با تجربه‌ی زنان از عشق، خانواده و فضای خانگی باشد. او غالبا فضاهای داخلی دنج، حیاط‌های حومه شهری یا مخفی‌گاه‌هایی خالی را تداعی می‌نمود که در آن‌ها لوازم خانه یا فیگوری شبح‌وار که بانو می‌نامیدش به عنوان بدلی برای آدم‌های واقعی در نظر گرفته می‌شدند. سیگلر در پانزده سال پایانی حرفه‌اش بر موضوع سرطان سینه متمرکز شد، بیماری‌ای که خود نیز تا زمان مرگش در سال 2001 و سن 53 سالگی با آن دست و پنجه نرم کرد. این نقاشی احتمالا دیدِ امیدوارنه‌ی او را در مورد نقطه‌ی کمال سفر فیزیکی، روانشناختی و احساسیِ زندگی بازنمایی می‌کند. بازوان بالارفته‌ی فیگور (یا فیگورها)، در حینی که از پلکان مرکزی غرق نور ملکوتی عروج می‌کند، تبدیل به بال می‌شود.

سیگلر سبک نقاشی ناییف قلابی (faux) جذابش را (همانی که به شیوه‌ی ساده یا خام‌دستانه‌ای شناخته می‌شود که هنرمندانِ خودآموخته به کار می‌برند) تا حدی به منزله‌ی وسیله‌ای به کار گرفت تا مخاطب را ترغیب به درگیریِ احساسی با فضای کارهای خود کند. آن دسته از آثار پرشمار سیگلر که حول محور سرطان می‌چرخد، متمرکز بر آمار، درمان، ترس‌ها، خشم‌ها و ابهاماتی است که این بیماری را احاطه کرده‌اند. به نظر می‌آید بوسه‌ای بر روح دیدگاهی غنایی و متعالی از زنی است که به موهبتی دست یافته که مدت‌ها در انتظار آن به سر برده است.