ناهار (Le déjeuner)

امروز یک شنبه است، پس زمان شاهکار دیگری از کلکسیون موزه اشتادل رسیده است. پیشنهاد می دهیم که آثار دیگر آنها را در آرشیو ببینید. لذت ببرید! :)

این نقاشی، خود زندگی نامه گونه است. کلود مونه، هنرمندی که به طور مرتب گرفتار دشواری های مالی بوده، شانس این را داشت تا حقوق کمی را از یکی از حامیانش در تابستان 1868 دریافت کند. برای اولین بار، وی توانایی این را داشت تا برای خانواده اش، خانه ای مناسب تهیه کند. افرادِ این نقاشی خانواده اش هستند که برای نقاشی او ژست گرفته اند، با اینکه مونه خود را از تصویر حذف کرده است. خانواده برای حضور او در میز انتظار می کشند، اما وی برای لحظه ای از بیننده بودن لذت می برد. این صحنه سبکبار و دنج است. ما تقریبا می توانیم عطشی را برای استاندارد های طبقه متوسطه احساس کنیم – حتی خدمتکاری در تصویر وجود دارد. هر چند به عنوان یک هنرمند، مونه از قرارداد ها پیروی نمی کرد. معمولا فضای خصوصی ای مانند این تصویر، در نقاشی های کوچک صحنه های خودمانی دیده می شد. مونه نقاشی را به طرز تحریک آمیزی در مقیاس بزرگی نقاشی کرد که برای مناسب های تاریخی رزرو می شد. چیدمان نیز تمامی سنت ها را نقض می کند. برای مثال، نفاش بر مواردی کوچک مانند اهمیت غذای روی میز، تاکید کرده است؛ وی یک طبیعت بی جان کامل را به تصویر کشیده است. او بر تمرکز احساسی – پسر کوچکش – تاکید کرده است و شدید ترین نور را بر او و مادرش انداخته است؛ با این حال، وی کودک را در کناری ترین گوشه ی تصویر قرار داده است. لبه ی سمت راست قاب به ناگهان صندلی و میز را قطع می کند. هیئت ژوری سالون پاریس محافظه کار، این نقاشی را قبول نکردند. نقاشی در معرض دید عموم تا سال 1874 قرار نگرفت، در اولین نمایشگاهی که به صورت مستقل توسط امپرسیونیست ها برگزار شده بود.