Laurits Andersen Ring
متأسفانه امروز آخرین یکشنبه از یک ماه همکاری ما با مجموعۀ نگارخانۀ ملی دانمارک (SMK) است اما نگران نباشید، ما به معرفی آثار شاهکار این موزه در دیلی‌آرت، ادامه خواهیم داد. یکشنبۀ خوبی داشته باشید!
لاریت اندرسن رینگ در سال ۱۸۹۶ و درست یک سال پیش از خلق این پرتره از همسر خویش، سیگرید کهلر (۱۹۲۳-۱۸۷۴)، ازدواج کرد. در آن زمان او ۴۲ سال و سیگرید ۲۲ سال داشت، بنابراین طبیعی است که چندین مورخ هنری هم‌عقیده باشند که این اثر برای اظهار عشق او به همسر باردارش خلق شده و همچنین با به تصویر کشیدن نوید بهار، فرجام و تکامل عشق را به نمایش می‌گذارد.
با خوشحالی و سعادتِ نو رسیده، امیدواری و گل‌های شکوفا که یکجا گرد هم آمده‌اند، به نظر می‌رسد آگاهی از موضوعی متضادِ زندگی یعنی مرگ، به عنوان پس‌زمینۀ نهان این نقاشی به کار رفته یا تجربه‌ای درونی از جانب رینگ باشد که سعی دارد با نقاشی کردن، آن را کنترل و از ذهن خود بیرون کند.
رینگ به عنوان یک آتئیست این تجربه را در بسیاری از آثارش نشان داده. در این اثر، این موضوع را با به تصویر کشیدن شکم سیگرید در مقابل شاخه‌های کوتاه و پیچ در پیچ درختان، به نمایش گذاشته تا یادآور این نکته باشد که شکنندگی و ضعفی که مانند حلقه‌ای به دور زندگی در حال رشد و شکوفایی پیچیده شده، هم در زندگی انسان و هم در طبیعت پیرامون ما، دیده می‌شود.
این نقاشی به جرگۀ دیگر پرتره‌هایی که هنرمندان دانمارکی از همسران و بانوان در حدود دهۀ 1900 خلق کرده‌اند، پیوسته است. آثاری که به برداشتی ادراکی از بانوان می‌پردازد و به تدریج خود را از دیدگاه دورۀ رمانتیک (گرامیداشت زن در جایگاه مادر؛ دیدگاهی که در درک یک زن به عنوان فردی دارای بدن مستقل و خرد، ناتوان است) رها و آزاد می‌کنند و به سمت درکی از یک زن مستقل و دارای اعتماد به‌نفس می‌روند که ترکیبی از اتحاد خرد و جسم را، به نمایش می‌گذارند.