پرتره‌ی موسیقی‌دان

شاهکار امروز را با تشکر از Pinacoteca Ambrosiana در میلان نمایش می‌دهیم. این پانل چوب گردویِ نازک، امروزه به عنوان کار اصیلی از لئوناردو داوینچی شناخته می‌شود، اما تا قرن 18 این پانل به برنادینو لوئینی نسبت داده می‌شد. این موهبتی خدایی بود که این اثر از مصادره‌ توسط ناپلئون در امان ماند.

 نسبت دادن این اثر به لئوناردو در قرن 19 گسترش یافت، هنگامی‌که این پرتره به اشتباه پرتره‌ی لودوفیکو اسفورزا (یا لودوفیکو ایل مورو) شناخته می‌شد. شناخت صحیح شخص این تابلو در اوایل قرن 20 امکان‌پذیر شد، هنگامی‌که بررسی مجدد برگه‌ی موسیقی و مداد در نقاشی انجام شد. از آن لحظه به بعد، حدس‌های بسیاری درباره‌ی هویت واقعی این شخص زده شد: از جمله فرانچینو گافوریو، رهبر کلیسای کوچک کلیسای جامع میلان و جاسکین دس پِرز، خواننده و آهنگ‌ساز فنلاندری، فرانسوی. هر دو ی این افراد در میلان تحت نظارت لودوفیکو فعالیت داشتند اما ما هیچ سند مستقیمی از ارتباط بین آن‌ها و لئوناردو موجود نیست.

 اخیرا تعدادی از پژوهشگران گمان می‌کنند که شاید این پرتره‌ی Atalante Migliorotti ، موسیقی‌دان توسکانی است که دوست لئوناردو بوده است. لازم به ذکر است که این یک صفحه از طراحی‌های وی در Codex Atlanticus بود که به میلان برده شد، لئوناردو ذکر کرده است که این «پرتره‌ی Atalante »، پرتره‌ی موسیقی‌د‌ان در سال 1485 است (چند سال بعد از ورود به میلان)، شاید این نقاشی از یک طرحی است که از دوستش کشیده است و همراه وی به میلانِ زمان لودوفیکو اسفورزا رفته بود.

پ.ن: 10 حقیقت درباره‌ی شام آخر داوینچی را این‌جا بخوانید!