آفتاب صبحگاهی

خب، من واقعا باور دارم که هیچ‌کس تنهایی انسان مدرن را مانند او به تصویر نکشیده است. در عین حال، نقاشی‌های او سینمایی هستند؛ شاید به این دلیل است که ما به آنها احساس نزدیکی می‌کنیم. در آفتاب صبحگاهی، زنی که براساس همسر هاپر، جو، طراحی شده است، بی‌پروا به سمت آفتاب قرار گرفته و به نظر می‌رسد که غرق در فکر است. دیوار برهنه و ارتفاعی که اتاق از خیابان دارد می‌تواند اشاره به انزوا و غیرشخصی بودن زندگی شهری داشته باشد.

بیشتر موفقیت‌های ابتدایی هاپر را می‌توان به جو ربط داد، که مدیریت کارهای او را نیز بر عهده داشت. زمانی که در سال 1924 هاپر و جو با یکدیگر ازدواج کردند، هردو در دهه 40 زندگی‌شان بودند. جو، که نقاش و بازیگر بود، از هاپر پذیرفته‌ شده‌تر بود. در 1923 جو به شرکت کردن در نمایشگاهی گروهی از هنرمندان آمریکایی و اروپایی در موزه‌ی بروکلین دعوت شد، و نمایشگاه‌گردانان را تشویق کرد تا آثار همسرش را در این نمایشگاه قرار دهند. این نمایشگاه اولین به‌ دست آوردن آثار هاپر توسط یک موزه بود.

جو تنها مدل زن هاپر از سال 1923 تا مرگ هاپر در سال 1967 بود، با اینکه او هیچ‌وقت کشیدن پرتره‌ی جو را در ذهن نداشت و از او فقط برای مدل "هر زنی" استفاده می‌کرد. در زمان کشیده شدن آفتاب صبحگاهی، جو 69 سال داشت و با این حال، هاپر او را به حالتی ایده‌آل و جوان به تصویر کشیده است.

پ.ن: در اینجا میتوانید درباره‌ی انزوا در آثار هاپر و چندین نقاشی‌های مهیج بیشتر بخوانید (و اینجا شب‌زنده‌داران را در میم‌های زیادی ببینید). :-)