لذت‌های مجلس رقص

ژان آنتوان واتو، نقّاش فلاندری الاصلی بود که بزرگترین پیرو فرانسوی روبنس شد. او سبک باروکِ رو به افول را احیا کرد و آن را به سمت روکوکوی کمتر سختگیرانه، طبیعیت‌گرایانه‌تر و کمتر رسمی و کلاسیک تغییر داد. واتو به ابداع سبک فِت گالانتس، صحنه‌هایی از زندگی روستایی و باصفا که با فضای نمایشی پر شده‌اند، شناخته می‌شود. برخی از معروف‌ترین سوژه‌های او برگرفته از دنیای کمدی و باله‌ی ایتالیایی هستند.

آنچه که با توجه به عنوان نقاشی کمی عجیب است؛ آن است که در آن تنها کمی رقص دیده می‌شود. زوج مرد و زن نزدیک مرکز نقاشی مانند زوج‌ها هنگام رقص مینوئه، رقص عامیانه‌ی قرن هجدهم میلادی، از فضای متقابل یکدیگر را مورد خطاب قرار می‌دهند. احتمالاً مشغول انجام حرکات مقدماتی مینوئه هستند. هیچ‌کس دیگری در این نقاشی مشغول رقصیدن نیست و هیچ‌کس دیگری نیز خواستار چنین فضایی نیست. بخشی از آرایش فضایی حاکی از آن است که شماری تماشاگر هستند و قصد دارند هنگام نوبت خود به رقص بپیوندند. البته دیگران هیچ توجهی به رقص ندارند.  ببینید چطور آن‌هایی که در حال صحبت هستند، به طور متضاد از نظر فضایی محدود به نظر می‌رسند. یکی به سمت راست ما قدم برمی‌دارد، نوازندگان در حال تماشای فضای مرکزی با زوج مینوئه‌اند که به نظر رهاترین و غالب‌ترین زوج در دید ما هستند.

پ.ن. درباره‌ی ژان آنتوان واتو، استاد مرموز روکوکو، اطلاعات بیشتری کسب کنید. برای خواندن داستان‌های بیشتر درباره‌ی دیگر شاهکارهای هنری واتو، مقالات زیر را ببینید.