Habiballah of Sava
این تصویر روی ورق، صحنه‌ای از شعر عرفانی منطق‌الطیر (زبان پرندگان) را نشان می‌دهد که یکی از مهمترین دستنوشته‌های مصور از سرزمین پارس در زمان امپراطوری تیموری است (حدودا ۱۵۰۷_۱۳۷۰م)، این شعر را فریدالدین عطار شاعرایرانی قرن دوازدهم نوشته‌است. در این داستانِ تمثیلی پرندگان نمادی از روح فردی و مستقل هستند که در جستجوی سیمرغ‌اند (پرنده‌ای اسرارآمیز که مظهر وحدت غاییِ وجود است) و در منظره‌ای آرام گرد هم آمده‌اند تا راهی این سفر روحانی شوند. این پرندگان را هدهد راهنمایی می‌کند که به شکل مشخصی روی سنگی در سمت راست تصویر در وسط نشسته است.
ترکیب‌بندی موزون از ویژگیهای هنر مینیاتور اواخر قرن ۱۵م در دوران تیموری بود، اما عناصر بسیاری در این تصویر حاکی از آن است که این نقاشی مربوط به دوره‌ای پس از آن است. این عناصر شامل حضور شکارچی است که در روایت اصلی وجود ندارد، و تفنگ او _سلاحی که از اواسط قرن ۱۶ به بعد در ایران بود که رواج پیدا کرد_ و همینطور امضای حبیب‌الله، هنرمندی که اواخر قرن ۱۶ تا اوایل قرن ۱۷ مشهور بود.
لطفا برای لحظه‌ای به تمام جزئیات و عناصر درون تصویر نگاه کنید. زیباست نه؟
پ.ن. اگر به حیوانات و پرندگان علاقه‌مند هستید، لطفا به مجموعه پنجاه‌تایی کارت پستالهای ما از حیوانات در هنر سر بزنید! :)
پ.ن.۲. دنیای زیبای مینیاتورهای ایرانی را یا آثار کمال‌الدین بهزاد کشف کنید.