خیاط

دیگو ولاسکز یکی از بزرگ‌ترین استادان هنر اروپای قرن هفدهم به شمار می‌آد. در سال ۱۶۲۳، در حالی که تنها ۲۴ سال داشت، به‌عنوان نقاش دربار فیلیپ چهارم در مادرید منصوب شد. طی چهار دهه بعد، ولاسکز عمدتاً به خلق پرتره‌های نوآورانه از پادشاه و خانواده سلطنتی پرداخت. اما در زمان‌های شخصی خودش به موضوعاتی روی می‌آورد که به آن‌ها علاقه داشت؛ مثل نقاشی‌ای که امروز معرفی می‌کنیم.

نگاه دقیق ولاسکز به نور و تأثیرات اون روی فرم‌ها، باعث شد از سبک تنبریسم که در آثار اولیه‌اش با کنتراست‌های شدید نور و سایه مشخص می‌شد، فاصله بگیره. به جای اون، سبک ملایم‌تر و ظریف‌تری رو توسعه داد. در اثر خیاط زن، هیچ بخشی از ترکیب‌بندی در تاریکی فرو نرفته. ولاسکز از نوری طبیعی و ملایم و سایه‌های شفاف استفاده کرده تا خطوط صورت رو مشخص کنه، انحنای سینه رو برجسته کنه و حرکت تکراری و ظریف دست سوژه رو به تصویر بکشه.

حالت نیمه‌تمام نقاشی، فرآیند کاری ولاسکز رو آشکار می‌کنه. اون کارش رو با یک لایه پایه خاکستری-سبز شروع کرده، بعد با استفاده از رنگ‌های تیره فرم‌های اصلی رو مشخص کرده و بخش‌های بزرگ رو با رنگ‌های مات پر کرده. در نهایت، تصویر رو به‌تدریج پالایش داده. صورت، که تنها بخش کامل‌شده اثر هست، با لایه‌های شفاف لعاب نقاشی شده تا حالتی طبیعی و نورپردازی نرم رو القا کنه. این تکنیک، مهارت ولاسکز در واقع‌گرایی و تواناییش در بخشیدن حس زنده به آثارش رو به نمایش می‌ذاره.

پی‌نوشت: یادتون نره که تخفیف‌های جشن سال نوی قمری رو داریم! این فروش ویژه به‌زودی تموم می‌شه؛ پس زودتر به فروشگاه DailyArt سر بزنین و تا ۴۰٪ تخفیف بگیرین!

پی‌پی‌نوشت: ما ۵ تا از بهترین آثار دیگو ولاسکز رو انتخاب کردیم. شما همه اون‌ها رو می‌شناسین؟