In het café (aka De Provinciaal)

Félix Edouard Valloton was een Zwitsers/Franse schilder en graficus die zich aansloot bij Les Nabis. Hij is ook één van mijn favoriete artiesten, dus ik ben heel blij u vandaag één van zijn werken te kunnen voorstellen. Het is niet makkelijk hem na te trekken. Veel van zijn werken zijn in privébezit (zoals In het Café, het werk van vandaag) en tenzij je naar Zwitserland gaat is het onwaarschijnlijk dat je er meer dan een paar bij mekaar zal zien hangen. Maar er is nog een andere reden waarom hij over het hoofd wordt gezien en ondergewaardeerd is. Hij is,meer dan anderen, een schilder wiens oeuvre bestaat uit werken die kwalitatief zeer goed zijn tot abominabel slecht. Zijn eerlijke en brutale manier waarop hij sociaal gedrag en menselijke relaties voorstelt kan heel zuur zijn - misschien hou ik daarom zoveel van hem. Valloton's werken uit de post-Nabi periode had bewonderaars die algemeen werden gerespecteerd voor hun waarachtigheid en hun technische kwaliteiten, maar de rauwheid van zijn stijl werd door anderen vaak bekritiseerd. In een nummer van Zürcher Zeitung bekloegen critici zich dat Valloton "schildert als een politieagent, als iemand wiens opdracht het is vormen en kleuren te vatten. Alles krast en knarst in een ondraaglijke dorheid ... de kleuren ontberen elk spatje vreugde". Door het compromisloze karakter ervan was zijn kunst een voorbode van de Nieuwe Zakelijkheid die in de jaren 20 in Duisland opgang zou maken. Ook in het werk van Edward Hopper vind je parallellen. De eerste keer dat ik  Valloton zag,  op een grote tentoonstelling in het Grand Palais in Parijs in 2013, werd ik meteen verliefd op het werk. Ik hoop dat jullie er ook van houden.