Apollo en Daphne

Gian Lorenzo Bernini creëerde dit fantastische meesterwerk voor kardinaal Scipione Borghese, waarin de kuise nimf Daphne wordt afgebeeld die in een laurierboom wordt veranderd en tevergeefs achtervolgd door Apollo, de god van het licht.

Deze levensgrote marmeren sculptuur, begonnen door Bernini op 24-jarige leeftijd en uitgevoerd tussen 1622 en 1625, heeft altijd in dezelfde villa gestaan, maar stond oorspronkelijk op een lagere en smallere basis tegen de muur bij de trap. Daarom zag iedereen die de kamer binnenkwam eerst Apollo van achteren, toen verscheen de vluchtende nimf in het proces van metamorfose: takken bedekken het grootste deel van haar lichaam, maar volgens de regels van Ovidius kan Apollo's hand haar hart eronder nog steeds voelen kloppen. Zo eindigt de scène wanneer Daphne wordt getransformeerd in een laurierboom om aan haar goddelijke agressor te ontsnappen.

De aanwezigheid van deze heidense mythe in de villa van de kardinaal werd gerechtvaardigd door een moreel couplet gecomponeerd in het Latijn door kardinaal Maffeo Barberini (later paus Urbanus VIII) en gegraveerd op de cartouche op de basis. Deze luidt als volgt: “Degenen die vluchtige vormen van plezier nastreven, vinden uiteindelijk alleen bladeren en bittere bessen in hun handen.”

Hoewel het beeld vanuit meerdere hoeken kan worden gewaardeerd, plande Bernini om het van opzij te bekijken, zodat de toeschouwer de reacties van Apollo en Daphne tegelijkertijd kon zien, waardoor het verhaal van het verhaal in een enkel moment werd begrepen door de kijker zonder dat deze zichzelf hoeft te bewegen. Vandaag presenteren we dit sculptuur vanuit twee hoeken. Ik zou willen dat ze het talent van Bernini meer konden vertegenwoordigen!