John Singer Sargent
Dit is een schilderij van Sargents twee nichtjes, Rose-Marie en Reine Ormond, tijdens hun reis naar de Franse Alpen in 1912, toen zij met z'n allen in het dorp Abriès verbleven. De twee meisjes zitten op de oever van een bergbeek met kolkend ijskoud water van de smeltende sneeuw. Ze zitten gehurkt op de rotsen en zijn in alle rust aan het vissen. We zien een scène van een gewoon familie-uitstapje. In een tijd waarin de kunstwereld vooral bezig was met impressionisme, fauvisme en kubisme, beoefende Sargent zijn eigen vorm van realisme, met briljante verwijzingen naar Velázquez, Van Dyck en Gainsborough. Hij kon schijnbaar moeiteloos de oude meesters op een eigentijdse manier parafraseren en daardoor kreeg hij heel veel opdrachten om portretten te maken. Hij schilderde deze portretten met zo'n opmerkelijke virtuositeit dat men hem "de Van Dyck van onze tijd" ging noemen. Toch hadden een aantal van zijn collega's kritiek op zijn werk. Camille Pissarro schreef: "Hij is geen gepassioneerde schilder, maar eerder een behendige uitvoerder," en Walter Sickert publiceerde een satirisch artikel onder de titel "Sargentolatry." Tegen de tijd van zijn dood werd hij afgedaan als een anachronisme, een overblijfsel van de Gilded Age, een schilder die niet aanknoopte met de artistieke stromingen van het Europa van na de Eerste Wereldoorlog.
Morgen is het Moederdag - ik wil het kunstwerk van vandaag opdragen aan mijn moeder in liefdevolle herinnering. Ze zou het prachtig vinden.