Dolmen

Alfred Kubin was een Oostenrijkse kunstenaar en - niet te verwonderen - een nogal gekwelde ziel. Hij woonde in een klein kasteel in Zwickledt en hij had in zijn leven te kampen met een zenuwinzinking. Hij deed ook een zelfmoordpoging ... op het graf van zijn moeder.  Zijn vroege tekeningen, die we hier zien, zijn vaak bevolkt met monsters, misvormde en verminkte lijven, menselijke lichamen in verval - een grimmige fantasmagorie van het sombere, het macabere, en het puur verontrustende, met een palet dat neigt naar roet. Wat me blijft boeien is een zekere afstandelijkheid in zijn stijl, alsof een wrede verminking door een fantastisch schepsel niet zo erg is; we zijn niet gewend om het brute te zien zonder het lugubere. Zoals Christopher Brockhaus opmerkt, "onthulden deze tekeningen Kubin's blijvende interesse in het macabere. Thematisch waren ze gerelateerd aan het Symbolisme, zoals blijkt uit de inkttekening Dolmen. Hierin zien we de symbolistische opvatting van de vrouw als verleidster en vernietigster." Is het een verrassing dat Kubin Schopenhauer bewonderde?