Egon Schiele
Voor een jonge actrice kwam een zondagmorgen in december te snel; haar kinderen, die ze nooit meer zou kussen, stonden rond haar. Hun vader had hen een jaar eerder verlaten en de drie nieuwe wezen zouden door adoptie uit elkaar worden gehaald; het begin voor hen van een leven bij verschillende families. Bij de middelste broer Egar, zou de dood het centrale thema van zijn werk en leven worden. Zijn moeder Eliza Poe was vertrouwd met de dood, op het toneel was ze meermaals gestorven: als Julia in Verona en als Ophelia in de rivier. Ze inspireerde waarschijnlijk alle mooie, jonge vrouwen die werden gedood door de pen van haar zoon Edgar - een melancholisch patroon dat je zowel in zijn verhalen als poëzie vindt. The Raven, zijn bekendste gedicht, is niet alleen een symbool van verdriet en dood, maar ook van geïdealiseerde schoonheid en gruwelijke waarheid. De raaf kwam niet enkel op Edgar Allan Poe's deur tikken.
Egon Schiele, de schilder van het werk van vandaag, had ook een ontmoeting met een brutale en romantische vorm van de dood; Schiele's lot leek op dat van Poe's onfortuinlijke liefdespersonnages. Drie dagen na zijn huwelijk met Edith, WOI woedde, moest hij onder de wapens in Praag. Edith volgde hem; terwijl hij met de andere dienstplichtigen werd ondergebracht in een tentoonstellingsruimte, boekte zij een hotelkamer in de buurt. Al schilderend trok Schiele de aandacht van zijn commandant die hem een kamer gaf die hij als studio kon gebruiken. Toen de oorlog voorbij was, keerde het koppel terug naar Wenen, waar zijn triomf als artiest begon. Edith was zwanger en voor Egon kwamen de portretopdrachten vlot binnen. Maar in de late herfst van 1918 overleed Edith aan de gevolgen van de Spaanse griep. Schiele werkte gedurende drie dagen aan haar portret Dode Moeder, waarna hij zelf stierf aan de ziekte. Vanzelfsprekend is leven de essentie van het bestaan, maar sommigen lukt dat minder goed. Toch verslaan ze de dood door onsterfelijk te worden.
Vele artiesten worden onsterfelijk maar ik wil toch één bijzonder verhaal delen met jullie: Henrietta Lacks stierf in Baltimore, dezelfde stad waar Edgar Allan Poe stierf in mysterieuze omstandigheden. Zij bereikte ook onsterfelijkheid, zelfs letterlijker dan Poe en Schiele. Henrietta echter was geen schilder of dichter - ze was tabaksboerin. Haar dna is de enige cultuur die een onsterfelijke cellijn heeft gecreëerd, bekend als HeLa. De cellen werden uit een kankertumor gehaald voor medicale research. Omdat ze abnormaal groeiden en zich reproduceerden worden ze tot vandaag gebruikt voor research. Het poliovaccin werd met Helacellen ontwikkeld en ze waren de eerste menselijke cellen die gekloond werden. Het menselijke genoom wordt met hun hulp in kaart gebracht. Sterven we pas echt als het allerlaatste stukje van ons lichaam is vergaan?