William Glackens
Hoewel hij nauw samenwerkte met Robert Henri binnen de Achcan School (kunststroming van het Amerikaans realisme), ging William Glackens niet mee in de sombere, ingetogen composities die grauwheid van het moderne middenklasse leven moesten uitbeelden. Dit is echter niet altijd zo geweest; zijn sombere schilderijen van de straten van New York leverde hem de reputatie van een serieuze kunstenaar op. Maar na verschillende reizen naar Parijs en het zuiden de Frankrijk verlegde hij zijn koers naar wat gebruikelijk was in het impressionisme en ontwikkelde hij een geheel eigen heldere, kleurrijke en dynamische stijl.
De parasols op het strand vormen een mooi voorbeeld van Glackens zelfontwikkelde stijl. De warmte en zomerse opgewektheid van het palet dat hij hier gebruikt, vormen als het ware een lijn door het centrum van dit schilderij. De oranje-crèmekleurige parasols zweven boven de hoofden van de badgasten, die zich verzameld hebben op deze smalle strook zand en waarbij de moedigsten hun toevlucht zoeken in de golven. De gloed van de parasols wordt weerspiegeld op de gevel het huis met het torentje erachter. En de kolommen en versieringen ervan vangen de subtiele hints van het violet en blauw van de lucht erboven.
Rond ieder figuur wordt een aura van beweging gesuggereerd waarbij de contouren gehuld zijn in een wolk van kleur. Het lijkt wel of hij kwastjes van riet gebruikt voor het neerzetten van zijn vormen; de zomerjurken van de dames, het dak van de toren, de vruchtbare bomen op de achtergrond. Ze zouden elkaar dreigen te overlappen en in elkaar over gaan op een meer karakteristiek impressionistisch schilderij. In plaats daarvan botsen Glackens vormen alsof ze naderen stormfronten zijn. Het resultaat is een beeld van op zichzelf staande figuren en objecten, verenigd in Glackens haastige, schetsmatige penseelstreken die leiden tot een eigenzinnigheid van actie en kleur.
- Anthony deFeo