Aquaduct bij Marly

Een overblijfsel uit het rijke Franse verleden, het aquaduct van Marly-le-roi aan de rand van Parijs rijst majestueus op tegen een schitterende herfsthemel in Alfred Sisley's schilderij uit 1874. Het was in de zeventiende eeuw gebouwd als onderdeel van een gecompliceerd waterleidingsysteem dat was ontworpen om water uit de Seine te pompen en te vervoeren om de uitgebreide watervallen en fonteinen van de tuinen van de koning in het kasteel van Marly en Versailles te bevoorraden.

Ten tijde van dit schilderij bleef het tot ongeveer een decennium onbruikbaar maar was het wel een trekpleister voor toeristen. Sisley voegt enkel een eenzame ruiter toe - een lid van de plaatselijke militie - die voorbij komt alsof hij zich niet bewust is van het torenhoge gebouw. Zijn aanwezigheid dient om de toon van isolatie en verwaarlozing te benadrukken, aangezien het aquaduct langzaam lijkt te worden aangetast door het landschap waarin het zich nestelt. Sisley wijdde zich voornamelijk aan landschaps- en dorpsgezichten in plaats van aan de beelden van het moderne Parijse leven en vrijetijdsbesteding die zijn vrienden en mede-impressionisten Pierre-Auguste Renoir en Gustave Caillebotte fascineerden. Sisley woonde in het dorp Louveciennes, en het Marly-aquaduct was op loopafstand van zijn huis. Dit is zijn enige weergave van dichterbij, geïsoleerd als een onderwerp op zich. Sisley concentreert zich op de visuele puurheid van de scène en creëert een harmonie van licht, kleur en vorm. Meer dan alleen het aquaduct, lijkt zijn onderwerp de manier te zijn waarop de stevigheid van een door de mens gemaakte structuur contrasteert met, en tegelijkertijd wordt ondermijnd door, de steeds veranderende natuur eromheen. Zijn snelle en gevarieerde penseelvoering versterkt deze indruk door een gevoel van glinsterende vergankelijkheid te creëren.