Carl Gustav Carus
Het schilderij De Drie Stenen illustreert het verband tussen de vrees die de romantici koesterden voor het angstaanjagende, uitgestrekte, onherbergzame landschap en hun wetenschappelijke belangstelling om geologische formaties nauwkeurig grafisch weer te geven. In zijn Negen Brieven over landschapsschilderkunst (1831), beschrijft Carus De Drie Stenen als een historische getuigenis van de geologische geschiedenis, als de 'laatst restanten van de oerrotsen'. Hij ziet er een soort geologische fysionomie in die om interpretatie vraagt. Maar hier berust zijn nogal stoutmoedige, wetenschapelijke overpeinzing op een zienswijze die het begrip historiciteit toepast op de natuur. Carus vergelijkt De Drie Stenen met 'de ruïnes van torens' en legt daarmee een verband met de troop van de tot ruïne vervallen gothische kerk uit de romantiek. Caspar David Friedrich maakte, net als Carus, fervent gebruik van die troop. Aan de basis van deze opvatting staat de notie van continuïteit die van fundamentele betekenis is voor Carus' concept Erdlebenbildkunst.
Carus reisde in augustus 1820 naar het Reuzengebergte. Hij trad in de voetsporen van Friedrich, die diverse wandeltochten had ondernomen in die streek en daar verschillende motieven had gevonden voor zijn schilderijen. Aan het schilderij De Drie Stenen gingen tekeningen vooraf die Carus maakte op 15 augustus 1820 (Kupferstich-Kabinett, Staatliche Sammlungen Dresden, inv. No C 1963-636). Maar voor het schilderij paste hij de lichtsterkte aan om de dieptewerking zo te beïnvloeden dat de donkere voorgrond af zou steken tegen de helder verlichte rotsen en de hooglanden zouden verdwijnen in het ver daarachter liggende blauw.
Het meesterwerk van vandaag presenteren we met dank aan de Staatliche Kunstsammlungen Dresden <3
P.S. Als je het reizen en wandelen mist, vind je hier de mooiste schilderijen die onstaan zijn uit wanderlust, het onbedwingbaar verlangen om te reizen en de wereld te verkennen.<3