Zelfportret

De 18e eeuw in Frankrijk kan worden beschouwd als een tijdperk van grote veranderingen voor vrouwen, omdat ze steeds meer nieuwe maatschappelijke rollen gingen vervullen. Deze verschuiving was ook duidelijk in de kunstwereld, waar vrouwelijke pioniers als Élisabeth Louise Vigée Le Brun en Adélaïde Labille-Guiard tegen het einde van de eeuw een professionele carrière begonnen op te bouwen. Beide kunstenaars behoorden tot de eerste vrouwen die werden verkozen als lid van de Koninklijke Academie voor Schilder- en Beeldhouwkunst. Zo werd de weg vrijgemaakt voor een groeiend aantal vrouwen in zowel de Academie als in de bredere samenleving.

Een van hen, Marie-Gabrielle Capet werd geboren in Lyon en volgde haar opleiding bij Labille-Guiard in Parijs. Capet behoorde tot de 21 vrouwelijke kunstenaars die hun werk tentoonstelden in de Salon van 1791, vlak na de Franse Revolutie. In haar zelfportret (geschilderd rond 1783), verschijnt Capet met een tekenkrijt in een houder en zit ze voor haar schildersezel. Het schilderij toont haar jeugdige gezicht op 22-jarige leeftijd. Ze straalt terwijl ze een blauwe satijnen jurk draagt die stijlvol open is bij de borst en die versierd is met bijpassende linten, als een weergave van de luchthartige tijdgeest van de 18e eeuw. Maar naast de rococo-charme straalt het portret ook een eenvoudige, ongekunstelde kwaliteit uit die verwijst naar de evoluerende artistieke stijlen van het volgende tijdperk. Op dit stormachtige moment van de Franse Revolutie begon de kunstwereld te resoneren met een herleefd idealisme geïnspireerd door de klassieke kunst van Griekenland en Rome, maar ook met een realisme afgestemd op de opkomende burgerbevolking in de samenleving.

Ik ben dol op dit zelfportret. Capet is zo zelfverzekerd en trots op haar vak en talent. Je vindt het in onze bestseller Vrouwelijke kunstenaars - een set van 50 ansichtkaarten. :)

PS Hier zijn 10 beroemde zelfportretten van vrouwelijke kunstenaars! Ken je ze allemaal?