In Notre Dame lijkt Henri Rousseau, een Franse post-impressionistische schilder in de naïeve of primitieve stijl, niet alleen zijn identiteit als kunstenaar te vieren, maar ook zijn diepe verbondenheid met Parijs en zijn nationale trots. De eenzame, in zwart geklede figuur met wandelstok zou een subtiel zelfportret kunnen zijn—een verbeelding van Rousseau zelf. Zoals een criticus ooit opmerkte: “Hij bewoont zijn schilderijen zoals wij onze dromen bewonen.”
Het schilderij ademt een stille nostalgie: de spits van de Sainte-Chapelle en de torens van de Notre-Dame, gehuld in een etherisch licht, lijken de blik van de eenzame figuur te vangen. De eenvoudige maar verfijnde compositie en de lichtgevende kleuren zijn kenmerkend voor Rousseau’s latere stijl en weerspiegelen de invloed van Corot, een kunstenaar die hij zeer bewonderde.
Hoewel Notre Dame waarschijnlijk gebaseerd is op foto’s en een bijbehorende schets van Rousseau, is het schilderij ook gevormd door zijn herinneringen aan het dwalen en werken langs de kades van Parijs. Met zijn poëtische gevoeligheid transformeert hij de scène tot iets dromerigs en tijdloos. Een vroege bewonderaar van zijn werk omschreef de sfeer als een “avondlijke melancholie”, waarin de mast van de aak en de torenspits van de Notre-Dame als het ware met elkaar in gesprek lijken over de rivier heen
PS Wil je meer leren over het post-impressionisme—een stroming vol diversiteit, experiment, symboliek en emotionele diepgang? schrijf je dan in voor onze online cursus!
PPS Ontdek Henri Rousseau in 12 schilderijen - zijn kunst is als niets dat je ooit eerder hebt gezien!