Magda Pach
Frida Kahlo, ontwikkelde geïnspireerd door de Mexicaanse volkscultuur, een visionaire stijl bij het schilderen van zelfportretten. Door het combineren van haar fantasie met realisme gaf zij op beeldende wijze vorm aan het lijden dat zij moest ondergaan als gevolg van een traumatische verwonding en een leven in slechte gezondheid. Daarbij hield zij zich ook nog bezig met de politiek inzake gender, klasse en ras vanuit haar standpunt als overtuigd communist.
In de jaren dertig bracht Kahlo diverse bezoeken aan de Verenigde Staten. Die bezoeken hadden een vormende invloed op haar als kunstenaar. Haar eerste solo-tentoonstelling in 1938 in New York werd gevolgd door meer exposities in de jaren 1940. Maar pas tegen het eind van de jaren 1970 kreeg zij algemene erkenning onder kunstcritici. Haar pleidooi voor persoonlijke ervaring en culturele identiteit als valide onderwerpen voor kunst, maakte dat Kahlo een cultureel icoon werd voor onder andere feministen en de Latijns-Amerikaanse gemeenschap.
Magda Pach, de schilder van dit portret, en haar echtgenoot, de schrijver en beeldend kunstenaar Walter Pach, maakten deel uit van de gevestigde orde die de Mexicaanse kunst in de Verenigde Staten propageerde in de jaren 1920 en 1930.