Miłość niebiańska i miłość ziemska

Tycjan namalował to arcydzieło w wieku około dwudziestu pięciu lat, najprawdopodobniej z okazji ślubu wenecjanina Nicolò Aurelio i Laury Bagarotto w 1514 roku. Uważa się, że obraz przedstawia ubraną na biało pannę młodą, siedzącą obok towarzyszącej jej Kupidyna i Wenus. Tytuł jest wynikiem późnej XVIII-wiecznej interpretacji obrazu, która daje moralistyczną interpretację nagiej postaci. Jest jednak prawdopodobne, że artysta chciał, aby była to egzaltacja zarówno ziemskiej, jak i niebiańskiej miłości.