Aranżacja w czerni, nr 5 (Lady Meux)

Lady Valerie Susan Meux, niegdyś grająca na banjo barmanka i „aktorka” (czyli prostytutka), która nosiła imię Val Reece, wyszła za mąż za wiktoriańskiego przedstawiciela klasy wyższej, czarującego bogatego londyńskiego piwowara Sir Henry'ego Meuxa. Sir Henry był szefem londyńskiej firmy piwowarskiej Meux and Co., która była znana ze swojego portera i tragicznej londyńskiej powodzi piwa w 1814 r. (Uszkodzona kadź pękła i, co gorsza, wywołała efekt domina, wylewając 1,2 miliona litrów piwa płynących ulicami Londynu. Było osiem znanych ofiar śmiertelnych, w tym matka i dziecko pijące herbatę i orszak przy stypie, ale śmierć przez utonięcie w piwie brzmi jak [względnie] dobra droga.) Często oceniane przez rówieśników za jej haniebną przeszłość, dziwaczne zachowanie lady Meux nie zniechęciło ich pogardy; miała apetyt na imprezy i jeździła kanapą ciągniętą przez dwie zebry. Być może to właśnie skłonność do wzbudzania zamętu zachęciła Lady Meux do zamówienia trzech portretów u Whistlera w 1881 r., co oznaczało pierwszą prawdziwą pracę artysty od ogłoszenia upadłości w 1879 r. Aranżacja w czerni nr 5: Lady Meux jest zdecydowanie bardziej celowo zmysłowym z dwóch wciąż istniejących portretów. Obraz, który jest powszechny dla Whistlera, przeczy symbolice i po prostu stwierdza: „Jestem młoda, seksowna i bogata”. Portret ten został wystawiony na Salonie Paryskim w 1882 roku z entuzjastycznym przyjęciem. Chociaż jeden ze współczesnych krytyków porównał to przedstawienie pani Meux do Wenus, Whistler starał się przedstawić coś więcej niż tylko jej fizyczną obecność, koncentrując się zamiast tego na manipulowaniu nastrojem poprzez kolor w celu stworzenia kompozycji, techniką którą przyrównał do muzycznej orkiestracji.