Laus Veneris

Dramatyczny i liryczny wiersz Algernona Charlesa Swinburne'a „Laus Veneris” i późniejszy obraz Edwarda Burne-Jonesa pod tym samym tytułem, powstały w odstępie 4 lat.  Tytuł „Laus Veneris”, oznaczający po łacinie "Pochwała Wenus" lub "Pochwała miłości”, jest oparty na legendzie o Tannhäuserze, spopularyzowanej przez operę wagnerowską.  Według sagi młody rycerz zakochuje się w Wenus i zamieszkuje z nią w jej podziemnym domu, do czasu gdy przepełnią go wyrzuty sumienia.   Ucieka wtedy z jej sideł i jedzie do Rzymu, aby pytać papieża Urbana, czy odpuszczone mu będą jego grzechy.  Papież oświadcza, że ​​jest to niemożliwe - tak samo jak niemożliwe, jak to, że jego papieski pastorał mógłby zakwitnąć.  Trzy dni po powrocie Tannhäusera do Wiednia  pastorał papieża podobno rozkwita kwiatami, jednak rycerz nigdy nie dowiaduje się o tym boskim cudzie i spędza swoje życie w potępieniu.  W całym wierszu mówca narzeka na swoje miłosne zniewolenie i na potępienie, jak w tym fragmencie: Ach! twoja piękność!..  Przez ust twych słodycz gorzką jest mi dusza, me ciało drży".  Jego uzależnienie od fizycznej miłości i zmysłowości wyraża również ideę niebezpiecznego piękna Wenus, jako że według legendy Wenus wabi Tannhäusera kiedy bierze kąpiel w lesie.  Ten wybitny obraz przedstawia legendarny dwór Venusberg („Miasta miłości”).  Rycerz widziany pośrodku okna odjeżdża, by prosić o przebaczenie za to, że oddał się tam przyjemnościom życia. Służki królowej grają muzykę (zwaną także pokarmem miłości).  Róża, także symbolizująca miłość, leży na ziemi przy królowej.  Gobelin w tle przedstawia Kupidyna jadącego na rydwanie Wenus, bogini miłości.  Edward Burne-Jones był liderem drugiej fazy ruchu prerafaelitów i był jednym z najbardziej wpływowych artystów swoich czasów. Dziś w Wielkiej Brytanii jest narodowy dzień poezji #NationalPoetryDay!