Pokój w Nowym Jorku

Hopper wyróżniał się w malowaniu, dyskretnym i wykonywanym z zewnątrz, ludzi, którzy byli dla siebie obcy. Możesz wyobrazić go sobie, jak wpatruje się z Drugiej Alei El, która z grzechotem przetaczała się przez oświetlone okna z brązu, przechowując tajemnicze ujęcia domów i sklepów do późniejszego wykorzystania. Są to sceny zrekonstruowane, emocje przywołane w spokoju. W Pokoju w Nowym Jorku, 1932, jest noc; mężczyzna czyta gazetę przy okrągłym stole, kobieta odwraca się we własnym skupieniu i znudzeniu, dotykając palcem klawiatury fortepianu. Nie są zsynchronizowani, a ich odległość od siebie jest wyrażona w prostym zachowaniu kobiety z zaciemnioną twarzą, która wybrzmiewa nutę (a może tylko myśli o tym, by ją zagrać), na którą nie będzie odpowiedzi. Bez wątpienia Hopper widział coś takiego, jednak niezbyt podobnego. Przestrzeń raczej nie byłaby zmierzona jego trzema dokładnymi i świadomymi plamami czerwieni: fotelem, sukienką kobiety i abażurem. Postacie byłyby bardziej odległe. Na obrazie są one duże, a my jesteśmy blisko nich, tuż za oknem. Nie da rady wyobrazić sobie Hoppera na rusztowaniu za oknem lub podglądania pary przez długi obiektyw. A jednak obraz ewokuje wspólną dla obserwatorów ptaków i ludzi przyjemność patrzenia niezauważonym; przystawia oko do okna, kilka pięter wyżej, co nadaje obrazowi senny ton, jakbyś lewitował, podczas gdy mężczyzna i kobieta pozostawali związani grawitacją. To nie jest realizm, ale scena jest intensywnie realna, winieta oprawiona w ciemne proscenium okna.