Judyta i Holofernes

Dziś w środowej Myśli o sztuce przedstawimy krótką opowieść o tym, jak odmiennie można przedstawić jeden temat. Opis ścięcia Holofernesa przez Judytę znajduje się w deuterokanonicznej Księdze Judyty i jest przedmiotem wielu obrazów i rzeźb z okresu renesansu i baroku. W opowieści Judyta, piękna wdowa, jest w stanie wejść do namiotu Holofernesa dzięki temu, że jej pragnął. Holofernes był asyryjskim generałem, który miał zniszczyć dom Judyty, miasto Betulia. Upity alkoholem traci przytomność i zostaje przez nią ścięty; a jego głowa trafia do kosza (często przedstawiany jako niesiona przez starszą służącą). Księga Judyty została uznana za kanoniczną, a zatem obrazy Judyty były tak samo akceptowalne, jak obrazy innych kobiet biblijnych. Jednak we wczesnym chrześcijaństwie obrazy Judyty były dalekie od seksualności i przemocy: była zwykle przedstawiana jako „typ modlącej się Dziewicy lub kościoła albo postać, która depcze Szatana i dręczy piekło”. Radykalnie się to zmieniło w XIX wieku, kiedy Judyta stała się bardziej erotyczna, często przedstawiana nago. Tutaj Vasari przedstawia Judytę jako kobietę o wielkiej sile i mocy. Dynamiczna poza, wypukłe mięśnie i wojskowy kostium podkreślają jej zwycięstwo.