Portret Mężczyzny

Portret Mężczyzny Halsa jest uderzająco prosty kompozycyjnie i jednolity kolorystycznie - obie te cechy są charakterystyczne dla stylistycznego rozwoju poczynionego przez artystę w latach trzydziestych XVII w. Postać wydaje się "wybuchać" z dolnej krawędzi płótna a jego silna fizyczna obecność została stworzona przy pomocy spiralności postury. Rękawiczki trzymane w ręce, niezałożone, są uważane za gest przyjaźni, w tym wypadku oferowanej widzowi. Wyraźnie widać, że Hals malował bardzo szybko, impulsywnie i płynnie, różnicując teksturę nakładanej farby w taki sposób, że ubiór i materiał odróżnia się wyraźnie od cieńko nałożonej farby na twarzy i jej rysach, niewiele tu również akcentów kolorystycznych. Halsowi udało się uczynić to co niestałe, stałym a ruchome nieruchomym, stworzyć rodzaj filmowej stopklatki. Nic dziwnego, że Hals był tak podziwiany w dziewiętnastowiecznej Francji, przez artystów takich jak Edouard Manet czy Vincent van Gogh.