Vincent van Gogh
Poniższy raport ukazał się w Arles journal Le Forum Republicain 30 grudnia 1888 roku: „W ostatnią niedzielę, o godzinie 11:30 wieczorem, Vincent van Gogh [sic], malarz pochodzenia niderlandzkiego, wkroczył do lupanaru nr 1, poprosił o kobietę zwaną Rachel i wręczył jej... swoje ucho, mówiąc: „Chroń ten przedmiot nawet za cenę swojego życia”. Po tym zniknął. Poinformowani o zdarzeniu, które mogło być jedynie działaniem godnego pożałowania szaleńca, policjanci udali się następnego dnia do jego domu i odkryli, że leżał on na łóżku najwyraźniej w agonii. Nieszczęśnik został czym prędzej przetransportowany do szpitala”. Zeznania na temat tego, co stało się tej nocy, nie są zgodne.
Niezależnie jednak od okoliczności, niezależnie od ukrytych motywacji, które mogły skłonić van Gogha do popełnienia tego czynu, epizod ten skutecznie zakończył jedną z najsłynniejszych relacji zawodowych w historii sztuki, ponieważ Paul Gauguin wsiadł do pociągu do Paryża już następnego dnia. Mieszkali razem przez dziewięć tygodni, dzieląc kwaterę w Żółtym Domu, tuż za starymi murami miejskimi Arles, na południu Francji, inspirując się wzajemnie jako współpracownicy i rywale. Zamiarem było założyć „studio na południu”i, jak to określił van Gogh, społeczność artystów z nim i Gauguinem, ojcami założycielami, gdzie pracowaliby w harmonii z naturą i, jak miał nadzieję, ze sobą nawzajem.