Trzy Współczesne Piękności

Trzy słynne kobiety z Edo (Tokio) przedstawione na tym drzeworycie, wszystkie słynące ze swojej urody, można zidentyfikować dzięki symbolom na kimonach oraz na wachlarzu, który jedna z nich trzyma w ręce. Naniwaya Okita, młoda kobieta po prawej stronie, była kelnerką w herbaciarni Naniwaya i można ją rozpoznać po kwiatach paulowni (kiri) na wachlarzu. Obok niej, po lewej stronie, Takashima Ohisa, córka właściciela piekarni, ma potrójny liść dębu na kimonie; na górze pomiędzy nimi widać geishę Tomimoto Toyohinę, z prymulą (sakuraso) na rękawie kimona. Kitagawa Utamaro jest jednym z najsłynniejszych i najbardziej chwalonych japońskich drzeworytników. Dzięki swojemu zainteresowaniu fizjonomiką, czyli studiami nad indywidualnymi rysami twarzy jako oznakami charakteru, był w stanie lekko zmienić rysy każdej twarzy i stworzyć wrażenie indywidualności, dzięki położeniu oczu, kształtowi nosa i umieszczeniu uszu. Jednocześnie wszystkie twarze są wystylizowane na Japoński ideał, owalnych twarzy, małych oczu i ust. Trzy Piękności zawierają w trzy nowe osiągnięcia, które Utamaro spopularyzował w okresie Edo: użycie tzw. kompozycji dużych głów (okubi-e), która stanowi zbliżenie każdego modela, sformowanie postaci w piramidę, i użycie błyszczącego pyłu z miki (kirazuri), który nadaje twarzom matowe tony. Ten drzeworyt jest jednym z conajmniej trzech studiów (wersji różniących się detalami) tego samego obrazu i zawiera mały napis w górnym prawym rogu.