Gruszki i winogrona na stole

Przede wszystkim dziękujemy za tak liczny odzew na naszą ankietę. Otrzymaliśmy ponad 670 odpowiedzi. Wow! Dziękujemy :) Po drugie, mamy specjalne ogłoszenie. Aby uwolnić sztukę od uproszczonej dychotomii czarnych lub białych opinii, od dziś, w każdą środę, wraz z naszym entuzjastą pióra z Portugalii Arturem Dionísio, będziemy toczyć dyskusję, która obiecuje dodać nowe perspektywy do Waszego spektrum. Nazwaliśmy ten cykl Środowe rozważania o sztuce. Mamy nadzieję, że Wam się spodoba, dziś kolej na Artura, który Was zachwyci :) Przez lata definicję sztuki wyznaczały te same dzieła, które zacierały jej granice. Te fragmentaryczne winogrona nie były malarską próbą odwzorowania przez Grisa realizmu, ale ćwiczeniem z koloru, perspektywy i emocji. Dość szokujące, gdyby zrobić to w starożytnej Grecji. Tam, według Arystotelesa, to naśladownictwo było kluczem do sztuki. Zeuxis i Parrhasius byli najlepszymi artystami starożytnej Grecji i pewnego razu wyznaczyli sobie nawzajem konkurs malarski, by wyłonić z niego tego, który okaże się lepszy. Zeuxis postanowił namalować winogrona, i to tak prawdziwe, że ptaki przylatywały, by je jeść! Z dumą stanął przed Parrhasiusem, prosząc go, by zdjął zasłony zakrywające jego obraz. – Ty go odsłoń... – odpowiedział Parrhasius. Zeuxis zbladł, gdy odkrył, że zasłony były tak naprawdę obrazem!  – Zwiodłem ptaki, ale Parrhasius zwiódł Zeuxisa! – zawołał, godząc się z porażką. Wolfgang Beltracchi był całkowicie zadowolony z bycia nieznanym, gdy w 2014 roku został aresztowany. Za fałszerstwo. Z niezwykłą precyzją odtwarzał obrazy znanych artystów! Teraz znów jest wolny i wystawia niektóre ze swoich prac. Czy Juan Gris byłby lepszym malarzem, gdyby malował swoje winogrona jak Zeuxis? A jeśli Beltracchi podrobiłby te winogrona, to czy jego imitacja byłaby równie plastyczna jak imitacja zasłon Parrhasiusa? Oscar Wilde powiedział kiedyś, że „życie naśladuje sztukę o wiele bardziej niż sztuka naśladuje życie”, co o tym sądzisz?