Wiosenny Wieczór

Pozostając pod wpływem romantyzmu, symbolistyczne obrazy Arnolda Böcklina podejmują mitologiczne tematy, czerpiąc również z Pre-rafaelitów. Ten obraz pokazuje mitologiczne, fantastyczne postaci obok klasycznych konstrukcji architektonicznych, tworząc dziwny, nierzeczywisty świat (i często zdradzając obsesję śmierci). Clement Greenberg napisał w 1947 r., że praca Böcklina "jest jednym z najdoskonalszych przykładów tego, co dziś nielubiane w sztuce drugiej połowy XIX w." Od 1874 r. Böcklin mieszkał we Florencji. Tu spotkał Hansa von Maréesa, z którym w 1879 r. udał się na południe Włoch. W tym samym roku namalował Wiosenny Wieczór, kompozycję o eleginej atmosferze. W tej nieco wcześniejszej wersji, bardziej zbliżonej pod względem detali do tej z Budapesztu, która zaginęła, Pan przygrywa na flecie poprzecznym. Na innym, bardziej statycznym obrazie, namalowanym rok później a wystawionym obecnie w Kunsthaus w Zurychu, kompozycja została odwrócona. W latach dziewięćdziesiątych, Böcklin odświeżył pomysł sceny z Panem, przygrywającym leśnym nimfom w trzech wersjach, wszystkich podobnych do siebie a jednocześnie wyraźnie różnych.